آرش نورآقایی | سایت شخصی

کویر تو را سرگرم می‌کند تا آسمان فرصت داشته باشد، با پرتوهای غریبش تقدیر تو را رقم بزند.

زیبایی این لحظه‌ای و چند قدمی را می‌بینی و امید به آینده و دوردست داری… بعدها خواهی دید که تنها تشابه این لحظه و آینده، خطوط نمکینی است که بر این کویر و بر صورت تو نقش بسته.          

او دف می‌زد و من کادر می‌بستم.

شب‌ها شعرند، قافیه هم دارند.

اعتیاد… کهن اسطوره “قربانی کردن خود” است.

چندان عشرت نکردم، که چنین حسرت می‌خورم. اما پاییز که وقت گل نیست.

کس نمی‌داند… در بیابان فنای من، وقتی شب می‌شود چه غوغایی است.