گفت: برنامه‌ات برای فردا چیست؟! گفتم: در گوشه‌ای خلوت کنم، بنشینم، سیگاری بگیرانم و در دودش گم شوم.

شاید «۴۰» عدد خوبی باشد برای دیدن سن تغییر، از انگشتان آن جَدّی که دانه‌های تسبیح را می‌غلتاند تا انگشتان نوه‌ای که صفحات موبایل را ورق می‌زند.  انگار انگشتان همواره «اعتیاد»‌ دارند، که زمانی آن را «اعتقاد به خدای آفریننده» می‌خوانیم و زمانی «اعتماد به آفریدهٔ بشر» می‌دانیم.

اردیبهشت تمام شد، ماهی که بیشینۀ مظاهر طبیعت، حداقل در سرزمین ما، در اوج شکوه و زیبایی است. اردیبهشت زمان سفر است و در این سفر دیدار «لاله»، از واجبات است. لاله، از دید من «لیلی طبیعت» است. «لاله» در ایران نه تنها گونه‌های متنوعی دارد، بلکه برخی از آنها چنان عناوین دراماتیکی دارند که …

اردیبهشت تنها زمان برای سفر است که در آن همۀ مسیر، مقصد است، و نقشه‌اش همچون کف دست آشناست؛ کف دستان او!

امروز انگار آغاز دوباره‌ی دنیاست، طبیعت، شمارش معکوس داده است: ۳…۲…۱ شنبه است و اردیبهشت! ……………………………………………………………….. طبیعت شاعرمسلک، شاه‌بیت غزل دوازده بیتی‌اش را امروز سرود؛ یک بیت که یک ماه ناز و کرشمه دارد.

این بار با رقص و شادی «به سوی رستگاری می‌شتابند»، مردمانی که از کودکی «حی علی فلاح» را دریغ کردند برایشان.

حال ما نسبت به احوال بقیهٔ مردم دنیا شبیه اتاق سیگار نسبت به بقیهٔ فضاهای یک فرودگاه بزرگ است. ما در یک اتاقک محدود پر از دود، در توهم یک نیاز غیرواقعی، برای حس رهایی دروغین، حبس شده‌ایم. و هرچند همه در حدّفاصل آمدن و رفتن، مسافریم. اما وقتی که ما در خفگی می‌سوزانیم، دیگران …

به احساسم می‌نگرم؛ مجروح است. به فکرم می‌نگرم؛ اسیر است. به نگاهم می‌نگرم؛ مسموم است. خفه می‌شوم.

جلای طلا به این خاطر است که با گازهای هوا ترکیب نمی‌شود. باری، دور بودن از هر حادثه‌ای تو را نجیب و ارزشمند نشان می‌دهد. و در طول تاریخ، چه مردمانی که سرنوشت خود و دیگران را برای این سرشت بی‌اثر و وانهاده، فنا کردند.

در جهان روایت‌ها، اغراق و دروغ و پنهان‌کاری و تبه‌کاری هم هست.نه اینکه اگر روایتی صمیمانه‌تر، اثرگذاتر و زیباتر باشد، از آنها نیست.

چگونه اینگونه‌ام؟! معجونی از تنهایی و دلتنگی و ناامیدی و  خشم و رهایی!