آرش نورآقایی | سایت شخصی

شاید گفتنش زود باشد و یا شاید من در حد و اندازه‌ی این پیش‌بینی نباشم. با این حال وسوسه می‌شوم تا بگویم که “دنیا آبستن یک اتفاق است.” به حوادث اخیر ایران و چین و هندوراس که نگاه می‌کنم، یک سری شباهت‌ها را می‌بینم. این شباهت‌ها عبارتند از راه‌پیمایی مسالمت آمیز مردمی، سرکوبی حکومتی، آرزوهای به …

من اداهایش را تفسیر می‌کنم، او به گریه‌ام وا می‌دارد. بر من سلطه دارد، بی‌آن‌که جبران توانم کرد.

“پهلوان در صورت لزوم مکان امنی را که به آن انس گرفته رها می‌کند. پرواز می‌کند، می‌رود.” جمله‌ی بالا را به مناسبت این روزها که یادآور پهلوانی آرش است، نوشتم. و یادم آمد که سال قبل عکس زیر را در مسیر آرامگاه خالد نبی گرفته‌ام که با حال و هوای جمله‌ی بالا جور در می‌آید.

نه، موضوع به همین سادگی نیست. من احساس عمیقی دارم از وقوع یک متلاشی شدن از درون. من لحظه‌های دهشتناک یک غریق را می‌بینم. من این روزها گریه‌ام، فریاد است. فریادم سکوت. سکوتم خشم. خشمم تحقیر…و می‌بینم که تحقیرم مسخ‌شدگی‌ام را به دنبال دارد. مسخ‌شدگی‌ام تداوم دارد. این تداوم مرا بی‌هویت می‌کند. بی‌هویت. بی‌هویت. بی‌هویت. من دیگر انسان نیستم. من …

چهارشنبه‌ی همین هفته (۱۰/تیر/ ۱۳۸۸) در فرهنگسرای شفق درباره‌ی نمادها صحبت می‌کنم. اگر دوست دارید تشریف بیاورید.  آدرس: خیایان یوسف آباد، خیابان ۲۵، فرهنگسرای شفق، سرای کتاب. از ساعت ۱۷ تا ۱۹