امروز نهمین روز از هفتمین ماه سال ۱۳۸۷ است و من گزارش سفر به ۳ استان لرستان، ایلام و کرمانشاه را در انجمن «خانه فرآوران ایران» ارائه کردم. و اما گزارشی دیگر: نمی‌دانم امروز چندمین جلسه پیاپی انجمن بود. شاید حدود ۱۲۰ نمی‌دانم چند جلسه را من صحبت کرده‌ام. شاید حدود ۳۰ تا امروز بیش …
۵شنبه شب: سر مزار دوستم بودم. دلتنگ بودم از نبودنش. دو سال از رفتنش می‌گذشت. جمعه شب: روی چمن دراز کشیده بودم. کسی تنهایم گذاشته بود. دلتنگ بودم از رفتنش. ۲ ساعت از رفتنش می‌گذشت. شنبه شب: دعوت بودم برای شام. یکی از عالیجنابان جمعه (عالیجنابان جمعه: کسانی هستند که مقام بالای مدیریتی در این …
همین… «آنان که می‌دانند بال دارند.»
می‌خواهم بنویسم، اما نمی‌توانم. نه این‌که چیزی برای گفتن نباشد، بلکه فقط نمی‌دانم چه چیزی را باید گفت. شاید دلم سکوت می‌خواهد. شاید کمی کم‌رنگ شدن و گم شدن را باید در این ابتدای فصل تجربه کنم. پاییز که آمد خودم را دیدم که بر چمن سرد و زیر نور ماه تنها مانده‌ام و آن کسی که باید می‌بود، …
این هفته سه شنبه، ۷/۹/ ۱۳۸۷ در جمع دوستان انجمن خانه فرآوران ایران، گزارش سفر به استان‌های لرستان، ایلام و کرمانشاه را ارائه می‌دهم. اشاره‌ای هم به برخی از قبرستان‌های ایران می‌کنم. به امید دیدار.
رگه‌هایی از شمنیسم را در ایران پیدا کرده‌ام. به زودی در رابطه با این موضوع مقاله و سمیناری ارائه می‌دهم. در تلاش هستم مفهوم سنگ‌های ایستاده در برخی از قبرستان‌های ایران را بیابم، حدس‌هایی می‌زنم. تا ببینیم چه می‌شود.
اعتقاد دارم که ما ایرانی‌ها مازوخیسم جمعی داریم. اصلا نمی‌دانم که واژه‌ی «مازوخیسم جمعی» را قبلا کسی استفاده کرده یا نه، اما در عالم واقعیت وجود خارجی دارد. در ایران و همه‌جای دنیا بعضی‌ها خود آزارند، اما نه همه. با این حال فکر می‌کنم در ایران، هر کدام از ما نخودی در آش «خودآزاری جمعی» می‌اندازیم. برای این ادعا …
از آخرین روزی که سعید را دیدم دو سال و نیم گذشته است. و از آن‌روزی که امیدهایم برای دیدن دوباره‌ی او تبدیل به حسرت شد، هم دو سال می‌گذرد. با سعید ۲۷ سال رفاقت کردم. رفاقت به معنای واقعی. در یک محل زندگی می‌کردیم.از پیش دبستانی با هم بودیم. با هم درس می‌خواندیم. با هم بازی می‌کردیم. …
امروز سی و چهار سالگی‌ام تمام می‌شود. یک موضوع جالب این است که هر روزی از هفته که عید نوروز در آن روز باشد، همان روز هفته هم روز تولد من است. یعنی امسال که روز تولدم پنج شنبه است، روز عید نوروز سال ۸۷ هم پنج شنبه بود و همیشه همین‌طور است، تا ابد. سی و …
گاهی که زیاد هم اتفاق می‌افتد، با خودم این بیت را زمزمه می‌کنم: در حسرت یک نعره‌ی مستانه بمردیم…ویران شود این شهر که یک میخانه ندارد…
جای خوشوقتی است که همیشه احساس می‌کنیم درد ما بدترین نوع درد است. احساس مقام نخست در بدبختی، کمکمان می‌کند تا تحمل کنیم، درد را تحمل کنیم.
جایی خواندم: “در وجود آنان که بیش از توان خویش می‌خواهند، دروغی زشت دست‌اندرکار است.” وقتی خواندمش، نوشتمش. تا یادم باشد که چگونه باید باشم. اما نشد. اکنون که می‌نویسم، بیش از توانم از خودم توقع دارم. به هزاران کار نکرده از پیش می‌اندیشم. دروغی زشت در من دست به کار شده و من همکار …
متن زیر از کتاب “سه‌بر خوانی” اثر بهرام بیضایی برداشت شده است: آرش منم! آن که این پگاه نادانکی بود آزاد؛ و اینک چیزهایی می‌داند از گیتی چند؛ و فریاد او بلند که کاش نمی‌دانستم.