آرش نورآقایی | سایت شخصی

ردّ ستاره‌ای را گرفتم و از سرزمینِ سادگی تا ساحلِ سرگردانی سفر کردم.  چه ساعت‌هایی که در میان سبزه‌ها نشستم،  گاه سینه به سپیدارها چسباندم و زیر سایه‌‌هاشان سرشار از سرود سکوت شدم.  و چه سحرهایی که سر به سجدهٔ گل سرخی نهادم.  ولی در آخر دانستم، گرچه با سرمستی در پی هر سوسویی به هر سویی …

هر بامداد شاخهٔ شعرم را با شعاع نور خورشید سیراب می‌کنم.  پر از شور می‌شود و شیرین می‌خندد، شوق می‌کند و شکوفه می‌دهد.  وانگاه یک شقایق شیدا می‌روید از آن،  که شمعِ شب ‌می‌شود و شورش دلی را به شمیم مویی و شانهٔ امنی مشتاق می‌کند.

برگ پاییز را ببین! گویی شعله گرفته شاخه

در آن شبگردی‌های هر شبِ من در شهر بی‌خوابِ چشمت، کاخ باشکوهی بود که به تماشایش می‌ایستادم. کافه‌ای هم بود که در آن می‌نشستم و عشق می‌نوشیدم، در فنجانی لبریز از نگاهت. شاید یادت نیست، اما تو هم باران می‌باریدی با حضورم.  هر شب قصه این بود که من با دست خالی از تو بازمی‌گشتم؛ …

تبریز خیلی مؤدب با لباس شیک مجلسی روی صندلی نشسته بود. رشت از راه رسید، چترش را پشت در گذاشت و از همان قدم اول «تی جان قربان، تی بلا می سر» گویان شروع کرد به احوالپرسی با حاضرین. کرمانشاه و شیراز زودتر از بقیه به مهمانی آمده بودند، یکی با تنبور و دیگری با …

اگر چشمان تو، دستهایشان با هم توی یک کاسه نبود من اسیر نمی‌شدم!

در هر سَحَر پیکر واژه‌هایم را  با گلاب دوآتشهٔ قمصر  تطهیر می‌کنم و با جامهٔ پاکیزۀ سَرگل زعفران قاین می‌پوشانمشان، وانگاه غزلی می‌سرایم برایت شاید که سِحر شوی به رنگ و بویشان!