چند میراث معنوی ثبت شده در سال ۲۰۱۰

هند – رقص چائو
رقص چائو، سنتی به جای مانده از هند شرقی است که بخش‌هایی از حماسه‌های  مهابهارات و رامایانا، فرهنگ عامه محلی و مضمون‌های انتزاعی را به نمایش می‌گذارد. سه سبک متمایز آن از مناطق سِرایکِلا، پورولیا و مایوربانج می‌آیند که در دو سبک اول از ماسک استفاده می‌شود. چائو ارتباط تنگاتنگی با جشنواره‌های منطقه‌ای به ویژه جشنواره بهار، چایترا پاروا، دارد. ریشه آن نشانی از فرم‌های بومی رقص و تمرین‌های نظامی دارد. حرکات رقص شامل تقلید فنون رزمی، حرکات پرندگان و حیوانات و الگوبرداری از کارهای زنان خانه‌دار روستا است. مردان در خانواده‌های هنرمندان سنتی یا جوامع محلی این رقص را یاد می‌گیرند. نمایش، هنگام شب و در فضای باز اجرا و ملودی‌های سنتی و مردمی با نی‌های ” موری ” و ” شِنای ” نواخته می‌شود. صدای طبل‌ها در موسیقی غالب است. چائو، بخش اصلی فرهنگ این جوامع است و مردم را از طبقات اجتماعی مختلف با رفتارها، باورها، تخصص‌ها و زبان‌های گوناگون پیوند می‌دهد. با این وجود، افزایش صنعتی سازی، فشارهای اقتصادی و رسانه‌های جدید منجر به کاهش مشارکت جمعی جوامعی شده که با ریشه‌های خود قطع ارتباط کرده‌اند.  

فرانسه – کُمپاگنونِج، شبکه‌ای برای انتقال دانش و هویت‌ها
سیستم کمپاگنونج فرانسوی روش منحصر به فرد انتقال دانش و مهارت‌های  مربوط به تجارت‌هایی است که با سنگ، چوب، فلز، چرم، منسوجات و غذا سر و کار دارند. اصالت آن در تلفیق رو‌‌ش‌ها و فرایندهای متعدد انتقال دانش است: سفرهای آموزشی ملی و بین المللی (تور دور فرانسه)، آیین‌های پذیرش، تدریس در مدرسه، یادگیری رایج و کارآموزی فنی. ۴۵۰۰۰ نفر از مردم که متعلق به یکی از سه گروه کمپاگنون هستند در این جنبش شرکت کرده‌اند. ۱۶ ساله‌ها و افراد مُسن‌تر که مایل به یادگیری یا توسعه مهارت‌ها در زمینه حرفه خود هستند، به جامعه کمپاگنونج می پیوندند. آموزش پنج سال طول می‌کشد. در طول این سال‌ها، به منظورکشف انواع دانش و روش‌ها، مکان آموزش در فرانسه به طور منظم از شهری به شهر دیگر و نیز به دیگر شهرهای جهان انتقال می‌یابد. برای اینکه افراد شایستگی انتقال این دانش را پیدا کنند باید دست به ایجاد شاهکاری بزنند که توسط اعضای کمپاگنون بررسی و ارزیابی می‌شود. مردم فرانسه کمپاگنونج را آخرین حرکت برای تمرین و آموزش فنون صنعت باستانی، ارائه مزیت‌ها در آموزش صنعت، تلفیق تنگاتنگ آن با پرورش افراد و آموزش کارگران و در نهایت اجرای آیین‌های پذیرش تجارت می‌دانند.   

کرواسی – آوازخوانی اُیکانیِه
آوازخوانی دو بخشی اُیکانیِه را در مناطق کُروات کرانه‌های دالماسیا می‌توان یافت. دو یا تعداد بیشتری خواننده خانم یا آقا با استفاده از تکنیک متمایز لرزش صدا که به وسیله گلو ایجاد می‌شود، این نوع از آوازخوانی را اجرا می‌کنند. هر آواز تا زمانی ادامه پیدا می‌کند که خواننده اصلی بتواند نفس خود را نگه دارد. ملودی‌ها محدود و بیشتر بر اساس گام‌های کُروماتیک (نیم پرده‌ای) هستند و اشعار غنایی مضامین گوناگونی را از عشق تا مسائل اجتماعی و سیاسی بازگو می‌کنند. اُیکانیِه ماندگاری خود را مدیون گروه‌های سازماندهی شده‌ای از حاملان این سنت محلی است که دانش و مهارت‌های مربوط به آن را انتقال می‌دهند و در جشنواره‌های کرواسی و دیگر کشورهای جهان، نماینده روستاهای خود هستند. اگرچه این سنت به صورت شفاهی انتقال می‌یابد، رسانه‌های صوتی و تصویری و آموزش سازماندهی شده توسط گروه‌های مردمی نقش عمده‌ای را در انتقال آن بازی می‌کنند. با این وجود، ماندگاری تکنیک‌های فردی لرزش صدا و فرم‌های متعدد آوازخوانی دو بخشی تا حد زیادی وابسته به خوانندگان توانا و خبره و قابلیت آن‌ها برای اجرا و انتقال دانش خود به نسل جدید است. کشمکش‌های اخیر، مهاجرت روستاییان به شهر و به دنبال آن کاهش جمعیت منطقه و تغییر سبک‌های زندگی، باعث کاهش شدید اجراکنندگان و در نهایت منجر به از بین رفتن بسیاری از سبک‌های قدیمی و ژانرهای تک‌خوانی شده است.   

ترجمه: سمیه مهدوی نیا