می‌توان آنان را که برای دیدار از “ساتیاسای‌ بابا” یا “دالایی لاما” به هند و هیمالیا می‌روند به ایران فراخواند تا در سکوت کویر به آرامش دست یابند یا در کنار مقبره بایزید زانوی ادب ببوسند. 

در اسطوره‌ها آمده که در مرکز بهشت چشمه‌ای بسان فواره‌ای وجود دارد و چهار رودخانه از آن جاری می‌شوند.آب این چشمه بعد از این‌که بهشت را به چهار بخش تقسیم کرد، به فراسوی حصار و دیوار بهشت راه می‌یابد. 

از نجوای آب در گوش خاک، از آتش پاک تا آسمان ناب، از سایه سابات تا ناله ی باد، از قیل و قال تا شور و حال، همه را در هاله پیکره شهری می‌بینیم که نامش یزد است. یزد.

اگر یک مرد کرد با لهجه کردی و با افتخار، نام این شهر را بر زبان جاری سازد، لرزش غریبی را در ته دلت حس خواهی کرد. شهری کوچک با روحی بسیار بزرگ، لطیف و در عین حال پر ابهت. یقین که دوستش خواهی داشت. نامش مری…وان است.

“میرچا الیاده” معتقد است که «انسان غیر مذهبی وجود ندارد». این اعتقاد وی از این‌جا ریشه می‌گیرد که در درون هر انسانی گونه‌ای از اعتقادات مذهبی را می‌توان مشخص کرد، اعتقاداتی که یا به صورت آگاهانه است یا ناخودآگاه.

ناف سهراب را با سفر بریده بودند:”من کاشی‌ام. اما در قم متولد شده‌ام… در قم زیاد نمانده‌ایم. به گلپایگان و خوانسار رفته‌ایم. بعد به سرزمین پدری.”  سهراب در بیوگرافی با قلم خودش در همان چند جمله اول هر آن چه می‌گوید، بوی سفر دارد.