آرش نورآقایی | سایت شخصی

دو تا از گوسفندان تلف شده بودند و پستان یکی از آنها سفت شده بود و شیر نمی‌داد. چند روز پیش گلاره کنار سیه چادر با هیزم‌ها آتشی گیراند تا شیر تازه دوشیده را بجوشاند. غفلت کرده بود و چند قطره‌ای از شیر روی آتش ریخت. بدبیاری بزرگی بود، بدتر اینکه شیر را نذر خواجه …

ما فکر کردیم با آن سنجد سوخته که بر ناف نوزاد گذاشتیم زندگی را بردیم. تو نگو همه را به بیم بینی بختک باختیم.

در آسمان آواز می‌خواند، باد باردار از باران می‌شود، باغ بال می‌زند بر بام، برگ به بلبل بوسه می‌دهد، بهار

راننده اتومبیلی که من مسافرش بودم پشت یک اتومبیل دیگر که در خیابان بهصورت دوبل پارک کرده بود، گیر افتاد و بوق ممتد و گوشخراشی به صدا درآورد. بعد رو به من کرد و گفت: ببین «الاغ» کجا پارک کرده؟! چند ثانیه گذشت و از مخمصه رها شد و جلوتر آمد و پهلو به پهلوی …

از درد وطن مُستی کردن، ز مَستی نیست. در این سرزمین که نیو، نیوَه کُند، نه در روز حالی می‌ماند نه در شب هالی. انگار ما همه هامی هستیم بی هیچ حامی. مَشَنگان قشنگ مَشنگ پنداشته‌اند ما را. ما در فکر این‌که گستاخی نکنند به مرز، این مرزها گستاخی می‌کنند به ما. لَج کرده‌اند، ما …

جیغ نزن “مهرگیاه”! توٌهم “قارچ” در اثر جاد‌وی “تاج الملوک” است. بوی خوش “شبدر” عشق را با موسیقی “نی” پاک درآمیز. به فلسفه “بامبو” بیندیش و به پشتکار “سرخس” فکر کن. همه چیز درست می‌شود!

باران می‌شوید و شویِ باد می‌آید. آنگاه از بستر پاکیزه و جوان برگ بوسه می‌گیرد و می‌شود. این است نمایش شورانگیز و شورش برانگیز بهار!

روز ابد، در فصل آخر کاوش تپه‌های باستانی خیال آباد، تکه دل‌های شکسته در هر گوری یافت خواهد شد. در دست همه‌ی آن گور به گور شده‌های دنیای پُرخیالی، مُهرهای مِهری پیدا می‌شود که از مِهرهای سر به مُهر، نقش‌های خیالی ساخته بودند. روز ازل، پیشگو اما گفته بود: «در دنیای پرخیالی، بر هیچ مِهری …