آرش نورآقایی | سایت شخصی

گاهی که زیاد هم اتفاق می‌افتد، با خودم این بیت را زمزمه می‌کنم: در حسرت یک نعره‌ی مستانه بمردیم…ویران شود این شهر که یک میخانه ندارد…

جای خوشوقتی است که همیشه احساس می‌کنیم درد ما بدترین نوع درد است. احساس مقام نخست در بدبختی، کمکمان می‌کند تا تحمل کنیم، درد را تحمل کنیم.

جایی خواندم: “در وجود آنان که بیش از توان خویش می‌خواهند، دروغی زشت دست‌اندرکار است.” وقتی خواندمش، نوشتمش. تا یادم باشد که چگونه باید باشم. اما نشد. اکنون که می‌نویسم، بیش از توانم از خودم توقع دارم. به هزاران کار نکرده از پیش می‌اندیشم. دروغی زشت در من دست به کار شده و من همکار …

متن زیر از کتاب “سه‌بر خوانی” اثر بهرام بیضایی برداشت شده است: آرش منم! آن که این پگاه نادانکی بود آزاد؛ و اینک چیزهایی می‌داند از گیتی چند؛ و فریاد او بلند که کاش نمی‌دانستم.