– مرد در اتاق را باز می‌کند و وارد می‌شود. – لباس‌هایش را درمی‌آورد. – یک‌راست به سمت تختخواب دو نفره‌ با بالش و ملحفه‌های سفید رنگ می‌رود. – زنی منتظرش است. – مرد به وظیفه تولید مثل عمل می‌کند. – سپس برمی‌خیزد که به سمت حمام برود. – زن ملحفه‌ای را به سمتش پرت می‌کند. – مرد …

ببین! عنکبوت-بانو نشسته در تارهای تنیده. وَه! چه قلعه دختری!

دست در دست هم، به دریا می‌نگریستیم. دیگرانی آن‌جا نبودند و جز ماه کسی ندید که ما، من بودم و عروسکی درست شبیه به خودم نشسته در کنارم.

کشورم، این اتاق تاریک غول‎آسا، نه آیینه‎ای دارد و نه یک لنز، عاجز از حتی ثبت یک لحظه تاریخی.

طناب، تنها یک متر پایین‎تر از آفتاب، بی‎هیچ آرزویی، بی‎هیچ پیراهنی که آویزان شده باشد از آن با سکوت گیره‎های زبان‎بسته خود را سرگرم کرده. گیره‎ها، دور و نزدیک از هم، بسان خری بی‎بار، بی‎کار لِنگ در هوا باقی مانده‎اند. بی‎هیچ هیجانی، شهوتی یا عاشق‎شدنی تحت اراده‎ی یک خط راست بی‎تجربه‎اند. و آفتاب، آن‎قدر گیج …

در آن دَم، هر دَم که بوم سیاه خاطرت در میان سرخ خیالم شعله می‎گیرد، تکه‎هایش را، بازمانده‎هایش را، با اشک‎های آبی عاطفه دوباره نقاشی می‎کنم.

زمین هرگز روی خودش را نمی‌بیند جز آنی، در خرده شکسته‌های آینه‌ی باران

آن سیب! خدا رقیب آدم است بر سر تصاحبش

آن شَبَه، به قداست نشستن آراسته شد … هِی، هِی، هِی، چه بسیط است، چه سکوتی دارد، و این منم که مچاله می‎شوم.

روحم، و بوی هر دَم تازه‎، و این تازه‎دَم، تازیانه، پی‎نوشت: این نوشته، نقطه‎ی آخر خط ندارد، تنها ویرگول‎هایی برای تکرار،

این که در زیر می‎خوانید کوتاهترین و در عین حال طولانی ترین نمایشنامه‎ی دنیای ماست. اثری که آفریدم و دوستش دارم. ………………………………………………………………………………. – یک دیدنی عریان سعی می‎کند اصواتی را از دهانش خارج کند: آ… ب… – یک نادیدنی امر می‎کند: آآآدم از بببهشت بیرون شو. ………………………………………………………………………………. تفسیر: این نمایش فقط دو بازیگر دارد که …

باران چاله ی کوچک آب تصویر گنجشکی در آن همچون پرنده ای مهاجر رد می شود.