زمین هرگز روی خودش را نمی‌بیند جز آنی، در خرده شکسته‌های آینه‌ی باران

آن سیب! خدا رقیب آدم است بر سر تصاحبش

آن شَبَه، به قداست نشستن آراسته شد … هِی، هِی، هِی، چه بسیط است، چه سکوتی دارد، و این منم که مچاله می‎شوم.

روحم، و بوی هر دَم تازه‎، و این تازه‎دَم، تازیانه، پی‎نوشت: این نوشته، نقطه‎ی آخر خط ندارد، تنها ویرگول‎هایی برای تکرار،

این که در زیر می‎خوانید کوتاهترین و در عین حال طولانی ترین نمایشنامه‎ی دنیای ماست. اثری که آفریدم و دوستش دارم. ………………………………………………………………………………. – یک دیدنی عریان سعی می‎کند اصواتی را از دهانش خارج کند: آ… ب… – یک نادیدنی امر می‎کند: آآآدم از بببهشت بیرون شو. ………………………………………………………………………………. تفسیر: این نمایش فقط دو بازیگر دارد که …

باران چاله ی کوچک آب تصویر گنجشکی در آن همچون پرنده ای مهاجر رد می شود.

در این اتاق تاریک، فرش تن را بی جهتی خاص بر زمین گسترانیده ام… نگاه تار، هیچ نمی نمایدم، و پود احساس گره نمی خورد.

این طرف‌ها خیلی وقت است عقرب دیده نشده، چراغ راهنمایی و رانندگی از دور سوسو می‌زند، آن روسپی پشت پنجره ایستاده، به آسمان که نگاه کنی یادت می‌آید صحنه‌ی قربانی شدن گوسفندهای زیادی را به تماشا نشسته ای، این همان مردی است که فکر می‌کنم دزد باشد، دورترک کودکان دست می‌زنند، برگ‌ها می‌سُرایند، گربه پی …

تابستان دارد بر بستر دشت می‌تابد، عنقریب خون بکارت لاله‌ی بهار می‌خشکد.

آدم؟! او هنوز از دهان آرزویش شیر می‌چکد که می‌میرد…

نشسته‌ام در میانه‌ی چهارراهو نمی‌دانم رو به کدامین انتها،خیالم دَم می‌کشد.

پیش نوشت: این متن وقتی (به صورت اتوماتیک) در معرض دید شما قرار خواهد گرفت که من در سفرم و هیچ دسترسی به اینترنت ندارم. اما امشب، یعنی در همان شبی که قرار است فردایش به سفر سه روزه بروم می نویسمش تا … ادامه ی “تا” را نگویم بهتر است. بهتر است. اما این …