یک روز که با دوچرخه از محل کار به خانه برمی‌گشتم به این فکر افتادم که “مرد بی‌خانه بودن”، هم سبکی از زندگی است. مردی که خانه‌ای ندارد، عشقی ندارد، یله زندگی می‌کند و البته همه‌ی جهان سرای اوست.
روزی هم که بمیرد، هر جایی که باشد، همان‌جا دفن می‌شود.
مردی که تمام داشته‌هایش با خودش است. مردی که همه‌ی داشته‌هایش، دانسته‌هایش است.
من این را دوست دارم.
دیدگاه‌ها
سلام.
من به سفارش معلمم اومدم.
مطالب بدی نیست. اما موندم چی باعث شده ایشون با اون عظمت از آدمی با عقاید شما خوششون بیاد.
به هر حال …. چون دوسش دارم قد یه دنیا ….. حتما حق با اون نازنینه.
ولی که… اما داره!
سلام من به صورت اتفاقی با سایت شما آشنا شدم. یکسری نوشته هاتون ضد و نقیض گفته شده مثل این نوشته تون” که عشقی ندارید” مگه میشه کسی زندگی کنه و عاشق نباشه . بدون عشق، زندگی یعنی مردگی نه زندگی.
جالب اینجا است که در آخر هم گفتید “من این را دوست دارم” دوست داشتن از عشق منشاء مگیره پس مطمئن باشید که دارید اشتباه میکنید . بدون همه چیز میشه زندگی کرد و زنده ماند به غیر از عشق.
در ضمن کمی هم مثبت فکر کنید ببخشید که به درون شما گیر دادم و دخالت کردم شاید به این علت باشه که روانشناسی خوندم دوست دارم درون همه آدما را بفهم و طرز افکارشون بدونم و درونشان را جستجو کنم.
سلام
خیلی هم خوب و عالی
چون خودت این سبک زندگی را دوست داری، پس ادامه بده و زندگی کن
سلامت و دلشاد و موفق باشی آرش نازنین
……………………………………………………………………………………………………….
جواب: سلام. سپاسگزارم.