در فصل سوم کتاب «دادِستان مینوی خرد» (کتابی به زبان فارسی میانه که در اواخر دوره ساسانی نوشته شده)، دانا از مینوی خرد میپرسد که کدام کار نیک بهتر و مهمتر است، یکی از پاسخها این است:
پرستش ایزدان و مهمانی مسافران کردن.
واژهٔ مهمانی در این متن، «سپنج» aspinj است.
این واژه در فصل سیوششم کتاب هم به همین معنی آمده است، با این مضمون:
کسی که بیماران و عاجزان و مسافران را مهمانی کند راه بهشت را بهتر به روی خود میگشاید.
صورتهایی از این واژه در پارتی به معنای «مهماننوازی» و «جای مهمان»، در سغدی به معنی «استراحتگاه» و «مهمانسرا»، در زبان سریانی و آرامی هم در مفهوم «اقامتگاه» و «مهمانسرا» و به صورت ترکیبی aspanjkān در زبان ارمنی به معنی «مهمانسرا» دیده میشود.
غرض این بود که بگویم ایکاش قدر «مهماننوازی» را بهتر در عرصه گردشگری میشناختیم. این معنی و این مفهوم هنوز خیلی جای کار و ایدهپردازی دارد.
دیدگاهها
مدتیه مهموننوازی دیجیتال از سوی میزبانها برام جذاب شده؛ ما ایرانیها اونجا هم از تعازف دست نمیکشیم؛ لایوهای اینستاگرام گاهی برام نقش دور کرسی نشستن رو ایفا میکنن.
…………………………………………………………………………………………………
جواب: سلام. تعارف بخشی از وجود فرهنگی ماست.
سلام
منظورت این است که مهمان نوازی مان بدشده و به خوبی قبل نیست؟؟!!
به امید اینکه دلهای ما بیشتر از قبل مهمان نواز شود.
ولی خداییش دست از این تعارف بیخودی و بیش از اندازه دست برداریم.
………………………………………………………………………………………………………
جواب: سلام. منظوم کلا حفاظت از میراث، احیا و معرفی آن است.
آغوش های باز
این زیباترین خلق و خو که در ذهن گردشگران خارجی بیش از زعفران و فرش و پسته و میدان نقش جهان، جا باز می کنه و موندگاره.
مهمانان کنوانسیون هنوز که هنوزه از”مهمان نوازی” ایرانی ها حرف میزنن.
فکر و نظر شما به حق درسته استاد.
………………………………………………………………………………………………………
جواب: سلام. زنده باشید.