دنیای همبستۀ صندلی و صحنه

برآوردها نشان می‌دهد از ۱۹۰هزار سال پیش تا امروز حدود ۱۱۷میلیارد انسان بر روی کرهٔ زمین زندگی کرده‌اند که فقط حدود ۸میلیارد از آنها هم‌اکنون زنده‌اند.
به سالن تئاتر و شباهتش به دنیای زندگان و مردگان فکر می‌کردم. سالن تئاتر دو بخش کاملا مجزا و مرتبط دارد؛ «صحنه» و «صندلی».
همهٔ نور و جنب‌وجوش و دیالوگ و در یک کلام زندگی، در «صحنه» اتفاق می‌افتد. اما جایگاه تماشاچیان که نامش را «صندلی» گذاشته‌ام، تاریک و ساکت و بی‌حرکت همچون مرگ است. معمولا هم تعداد صندلی‌نشینان (بخش مردگان) از تعداد صحنه‌سازان (بخش زندگان) بیشتر است، از طرفی همهٔ فعالیتی که در بخش روشن (صحنه) اتفاق می‌افتد برای جلب توجه بخش تاریک (صندلی) صورت می‌گیرد
در سینما و فوتبال و هر جایی که صحنه و صندلی باشد، قاعده همین است انگار.
این معنی «بازی وجود برای تماشای عدم» پارادوکس خارق‌العاده‌ای است. نکته در این است که مرگ تماشا می‌کند؛ همان که همیشه تعدادش بیشتر است. و زندگی هر چه پیش‌تر برود، سیر تصاعدی صحنه‌سازان نسبت به صندلی‌نشینان منفی‌تر خواهد شد.