به بهانه‌ی آفرینش شادی در این روزگار سرد حسرت

آری، اجرایش مصداق شعر معروف «ژاله اصفهانی» بود که فرمود: «شاد بودن، هنر است شاد کردن، هنری والاتر»

شب است و سکوتْ حجره‌های خالی را فرا گرفته، نه خبری از بازرگانان هست و نه نشانی از مال‌التجاره‌ها. سال‌هاست که این کاروانسرای تنها در انتظار هیچ کاروانی نیست. اما در این «غفلت»، قافله‌ی سیاهپوشی با کالای ساز و آواز از راه می‌رسند تا با غوغای موسیقی این «دَمْ فروبستگی» را بشکنند. در میانشان زنی است که تنها بندش، گردنبندِ نقشه‌ی ایران است، تو گویی نوای ایران را در گلویش نشانده و آوای گلویش به نام ایران، تپنده. «صحنه» ساده است؛ فقط یک فرش و چند صدا، و تماشاگری نیست جز عرش و ستاره‌ها. و اینگونه، کاروان سیاهپوش، بی‌هیچ تشویق و تحسینی، سرودشان را تنها برای آسمان‌سَرای ایران سرودند.

اما همچون مصداق بخش دیگری از شعر «شاعر امید» که نوید داد «غنچه‌ی سرخ فرو بسته‌ی دل باز شود»، آسمانْ، آسمانِ ایران، آواها و نواها را پژواک داد که در یادمان بماند این طنینِ یادگار. آری، پرستوها قرن‌هاست که در کنج کاروانسراها لانه دارند و پیش‌بینی بانویی را بازگو می‌کنند که از قبل برای بانوی دیگری گفته بود: «صحنه پیوسته به جاست، خرم آن نغمه که مردم بسپارند به یاد»

پی‌نوشت: و اما انتخاب «کاروان‌سرا» که سرای سفر است در این «سفر طولانی برای تغییر» بسیار شایسته بود؛ مکانی که هم اصالت وجودی‌اش ایرانی است و هم اسمش. طرفه اینکه در زبان‌های گرجی، روسی، لهستانی، بلغاری، صربی، رومانیایی، اسپانیایی، پرتغالی، هلندی، سوئدی، آلمانی، ایتالیایی، فرانسوی و انگلیسی (و شاید زبان‌های دیگر)، کاروانسرا همان کاروانسراست، تنها با لهجه‌های متقاوت ادا می‌شود.