روزی شاید هنوز در من میل به زندگی باشد و بمیرم… و مرده شور ناراضی از زندگی، تنم را بشوید… در حالی‌که تن من دیگر هرگز خسته نمی‌شود… تن او خسته از تن من خواهد بود…
ماه: شهریور ۱۳۸۷
نماد چین دیوار چین است یا مائو، سربازان سفالی است یا پاندا، ابریشم است یا آکروبات. نمی‌توان به سادگی به این پرسش پاسخ گفت. چین کشوری است که قبل از مرگ باید آن را دید.
این‌جا جزیره‌ای است به کوچکی یک شهر و به بزرگی یک کشور. سنگاپور را می‌گویم. سنگاپور یا آن‌چنان که آوازه‌خوانان محلی می‌گویند، “سینگاپورا”، به معنی شهرشیر است و سمبل آن یک شیرماهی با سر شیر و دم ماهی است.
از طلسم حک شده بر کوه‌ها تا مویه‌های سوگواری‌ها، از سلحشوری این مردمان تا شیرهای سنگی ایستاده بر قبرهاشان، زمانی بسیار می‌خواهد تا بتوانی درکشان کنی.
دو سال پیش بود که برای اولین مرتبه عکس‌هایی را از قبرستان “خالد نبی” دیدم. شش ماه بعد به شهرستان کلاله از استان گلستان سفر کردم تا از این قبرستان بازدید کنم. سوال این بود: چرا سنگ‌های این قبرستان به این‌گونه افراشته بودند؟ بعدتر متوجه شدم که در شهر تبریز و روستای انار (با ضمه‌ی …
در آن شهری که روسپی قصه‌ی دروغ می‌بافد… و گدا انشاء نیرنگ می‌نویسد… و مردم خدا را می‌فروشند و فلسفه نمی‌خرند… من شده‌ام سقراط… اما می‌دانم که در بازار دسیسه جام شوکران برپاست.
برآمدگی شکم زنی که آبستن است چقدر شبیه به برآمدگی زمینی است که کسی در آن دفن شده … زندگی بین دو تاول شکل می‌گیرد…
هر اتاقی یک آدم است و در هر اتاقی، دست آدمی است که با آن دست می‌دهیم و این آدم‌ها هر کدام یک پنجره دارند برای گریز که پشت پرده مخفی کرده‌اند…
این پلیس زمان است که با دستبند ساعت مرا می‌برد با خود تا زندان گور…
ما هفت نفر بودیم که در مدت ۱۲ روز، ۴۰۰۰ کیلومتر را در ایران پیمودیم. از ۱۰ استان و ۲۰ شهر بازدید کردیم، در ۹ هتل اقامت داشتیم و خاطرات ۷ اثر میراث جهانی و ۱۱۰ موزه و اثر تاریخی و فرهنگی و طبیعی را در ذهنمان ثبت کردیم.
معماری در ایران بیش از ۶۰۰۰ سال تاریخ پیوسته دارد. این معماری نه تنها فراتر از مرز جغرافیایی ایران امروزی نمودی بارز دارد بلکه از نظر تنوع، پهنه وسیعی را دربرمی‌گیرد.
می‌توانیم روند شکل گیری “زبان فارسی” که امروزه با آن صحبت می‌کنیم به طریق زیر در نظر بگیریم: زبان هند و اروپایی ـ ایرانی باستان ـ فارسی باستان ـ فارسی میانه و فارسی دری
تنها از سال ۱۹۳۵ میلادی است که بر طبق تقاضای دولت وقت، نام سرزمینی که ما در آن زندگی می کنیم به “ایران” تغییر اسم داده است.