آرش نورآقایی | سایت شخصی

امروز خودنویس باران بر ورق خاک کتاب بهار را نوشت. کتاب ۹۳ صفحه‌ای بهار، تالیف “هستی” است که ما به “زمان” ترجمه‌اش کردیم.  

این بار که صبح لخت شود، لباس زردوزی شب را می‌دزدم.

بهار آمد. اما شهر چنان بیمار است که گره بند کفشم هنوز گُل نداده.

عاشیقْ بهار، مَست‌ به پا کرده و ایستاده می‌‌گرداند پیاله‌ی سازش را. این ساقی تا مجنون نکند ما را، دست بردار نیست.

زنده باد، بادْ که باز، بازگشود دربارِ بهار را.

تار و پود قالی مسیر پر پیچ و خمی بود که دخترک نه با پا، بلکه با دست می‌پیمودش تا صعود کند به اندیشه‌ی بالایش. ردّ گذر دستانش نگاهبانی می‌شد با چشمانش، که مبادا خطایی رخ دهد در مسیر رسیدن به باغِ باورش. در آن بیشه‌ی باورها، گاهی شیرِ نَری می‌غرّید و گاهی قد می‌کشید …

سوگند نه به آن آسمان، به این زلف‌ِ پریشانِ نمایانْ در ایوان

پشت پنجره، لاابالی شده‌اند قمری‌ها. و من در حسرت یک جرعه از باده‌ی بهارم. …………………… نوروز، نام آن عطّار ایرانی است که در بهار ترکیبی می‌سازد از ناز و عشوه و غمزه و کرشمه. و راز بازارش این است که هیچ دلداری آزار نبیند. ……………………. پیراهن گُل‌دار به تن کرده نهالِ گلدانم، به‌ گمانم، خریدِ …