۷ آبان

در فکر بودم که چگونه کارکرد وجودی این دو مخلوق را به هم پیوند دهم. اندکی نوشتم، اما کفایت نمی‌کند. این دو، موضوعاتی دراماتیک و جذاب هستند که خیلی می‌توان بهشان اندیشید و پرورششان داد.

پیوندهایی میان سرسلسله‌ی هخامنشیان و درنای سیبری
*برای یکی در نقش‌ برجسته‌ای که به نامش است، بال گذاشته‌اند و دیگری به صورت طبیعی بال دارد.
*یکی در سالی با لشکریان فراوان به مقصدی وارد شد و آن را فتح کرد و به افتخار آن رویداد برایش کتیبه‌ای نوشتند و دیگری هر سال تنها به مقصدی وارد می‌شود، بی سر و صدا و بدون هیچ فتحی.
*یکی ۲۵۶۰ سال پیش امیدبخش شد و دیگری این روزها.
*یکی سرآغاز سلسله شد و دیگری تنها بازمانده است از یک گروه.
*یکی به حقوق بشر ربط دارد و دیگری بشر به چنین وضعی انداخته او را.
*هر دو بخشی از ارزششان به خاطر سفر به دوردست است.
*یکی نامش «کوروش» است و دیگری «امید».
*۷ آبان هر سال روز کوروش است و ۷ آبان امسال امید به ایران آمد.
.
.
.
پی‌نوشت ۱: اشاره‌ای هم بکنم به متنی با عنوان «کوروش امید ایران» که ننوشتمش. که در اصل باید اینگونه ویراستاری شود: «کوروش، امید، ایران».
آن متن که ننوشتمش باید اینگونه تمام می‌شد: «۷ آبان هر سال روز کوروش است، ۷ آبان امسال امید به ایران آمد و ۷ آبان امسال، ایران مُرد.»
ننوشتمش چون پایان تراژیک نمی‌خواستم، حداقل این بار.
اما باید اشاره کنم منظور از آن «ایران» در عنوان، که در آخر متن می‌میرد، «ایران در‌‌‌‌‌ّودی» است که از بین ما رفت.
.
پی‌نوشت ۲: متن نوشته شده و متن نوشته نشده، از این موضوع پرده برمی‌دارند که طبیعت و حوادث آن کار خود را می‌کنند. این ماییم که به آنها معنا می‌دهیم یا تفسیرشان می‌کنیم. جهان شعور محض خودش را دارد، اما ما شعورش را با شعور خود تفسیر می‌کنیم.