عاشق بازیگوشی نقطهها در حروف الفبای فارسیام. به الکترون میمانند، «موج-ذره»اند؛
ذرات بیجِرمی که موجی از معنی ایجاد میکنند. این نقطهها در اتمِ واژهها همواره از مداری به مدار دیگری میروند. گاهی حتی نیست میشوند، نامرئی، گویی فوتونند، نور میتابانند به حرف.
کافی است به «ب» و «ت»«پ» و «ث»، به «ح» و «خ» و «ج» و «چ»، به «ر» و «ز» و «ژ»، به «س» و «ش»، به «ع» و «غ»، به «د» و «ذ» و… نگاه کنید تا فیزیک هستهای را درک کنید.