شاه اسماعیل اول را اروپائیان اغلب با عنوان «صوفی» می‌شناختند. آنان در پی شناخت او بودند که به قول
Pietro Martire d’Anghiera داعیهٔ به چالش کشیدن شاهزادگان جهان را داشت.
از طرفی پیترو معتقد بود که این صوفی، به‌زودی مسیحی خواهد شد و این اعتقاد را در دربار اسپانیا و احتمالا بقیهٔ اروپا رواج داد.
اما آبشخور این اعتقاد از اینجاست که، بر طبق روایت‌هایی که از قرن ۱۲ تا ۱۷ در اروپا دهان به دهان می‌گشت، Prester John یک پادشاه آرمانی اسطوره‌ای بود که در سرزمین‌های شرقی بر مشرکان حکومت می‌کرد. طبق افسانه، او را فرزند «سه مغ» می‌دانستند؛ همان‌هایی که تولد مسیح را بشارت داده بودند و آرامگاهشان طبق گزارش مارکوپولو در ساوه است، و البته آرامگاه/جایگاه آنان در کلیسای ننه مریم ارومیه، در کلیسای جامع شهر کلن آلمان و همچنین در زیارتگاهی در فلسطین هم تصور شده است.
بنابراین دربار اسپانیا به این باور رسیده بود که شاه اسماعیل می‌تواند همان Prester John باشد.
این اعتقاد مسیحی شدن شرقیان بعدها هم با مطالب مندرج در متن Descripción de la Sinapia (شرح سیناپیا، مدینهٔ فاضلهٔ اسپانیایی) همخوانی دارد که در آن به گروهی از مسیحیان ایرانی‌تبار اشاره می‌کند.
به غیر از تصور مسیحی شدن/کردن ایرانیان که در دورۀ شاه عباس اول به اوج رسید، تصور دیگر از ایران در ادبیات اسپانیا، قهرمانی بود که با عثمانیان می‌جنگید. این تصویر نه‌چندان درست از ایران قهرمان، فقط در زمان شاه عباس اندکی به تصور اروپائیان نزدیک شد.
دیدگاه‌ها
عجب …
چه جالب … “تصویر نه چندان درست از ایران قهرمان” الان برعکس شد.
“اروپای نه چندان قهرمان”، “برابری قلابی”
………………………………………………………………………………………………..
جواب: سلام. سپاس از اظهار نظر.