دل‌نوشت اکسپو

اکسپو یک مدیوم است؛ واسطی میان خیال و واقعیت.
بیشترین کشورهای کره‌ی زمین در محدوده‌ای که به صورت قابل فهمی هم از یکدیگر دورند و هم نزدیک، بدون هیچ مرز سیاسی و طبقاتی و نژادی در اطراف هم حضور یا به عبارت بهتر وجود می‌یابند.
کشورهایی بدون جنگ، که حتی با هم اختلاف ساعت ناشی از عرض و طول جغرافیایی ندارند.
اکسپو دنیایی است نیمه زیست؛ به این معنی که تنها ۱۲ ساعت تکاپو و تعامل در آن جریان دارد. گویی به عمد دکمه‌ی زمان نیمه‌ی تضادها و دشمنی‌ها را خاموش کرده‌اند و نیمه‌ی تفاهم را روشن نگاه داشته‌اند، شاید برای همین است که نیمی از سال برقرار است، ۶ ماه.
اینجا از جایگیری جغرافیایی واقعی خبری نیست و پازل چیدمان موقعیت کشورها جدید و البته موقتی است که بدون لشکرکشی و تاراج یا عقد قراردادهای یکطرفه‌ی تحمیلی تاریخی شکل گرفته.
اکسپو یک دنیای ساختگی است که تنوع در آن هست اما اختلاف نه. کشورها و ملت‌ها، ترکیبی از بهترین سلیقه‌ و تفکرشان را به نمایش می‌گذارند. مردم با چند گام از کشوری به کشوری می‌روند، در حالی‌که تهیه‌ی گذرنامه‌ها و گرفتن روادیدها نه منعی دارد نه تحقیری. کشوری با کشوری لغو روادید نیست.
در بدو ورود به کشورها از بازرسی و تفحص هم خبری نیست. اگر هم خبری از کشوری پخش شود، سیاسی نیست، بلکه نوید مهمانی و موسیقی است.
اینجا مصداق همان جایی است که سهراب سپهری توصیف کرده:
«جای مردان سیاست بنشانید درخت که هوا تازه شود»
دیدنی است که مردمان در این دنیای ایده‌ها سرخوشند، بی تبعیض، بی جنسیت.
اکسپو شبیه دیزنی‌لند است؛ آن خیال واقعی است که خاطره‌‌ی خوشش باقی می‌ماند.