هومیوپاتی و اشتیاق به عکس

نظرم این است، وقتی کسی در کنار یک سوژه جذاب، زیبا، شکوهمند، معروف، کمیاب و … عکس می گیرد، ناخودآگاهش درگیر این است که ارزش شخص را با ارزش سوژه همسان کند.

این همانند سازی همان بستری است که در روزگار باستان، جادوی هومیوپاتی و امروزه علم هومیوپاتی بر اساس آن استوار گشته.

می توان گفت اشخاصی که علاقه زیادی به عکس گرفتن از خودشان به همراه سوژه ها دارند، در پی این هستند که ارزش خود را با استفاده از ارزش سوژه واکسینه کنند.

معتقدان به هومیوپاتی خصوصیات روحی و عاطفی را برای درمان بسیار مهم می دانند و به نظر من همین خصوصیات در عکس گرفتن از خود اهمیت دارند.

بنابراین شاید بتوان عکس گرفتن از خود را نوعی درمان تلقی کرد، درمانی که برای درد انزوا، یا درد در مرکز توجه قرار گرفتن به کار بیاید.

شاید به همین خاطر است که علاقمند هستیم هنگامیکه از ما عکس گرفته می شود، بهترین ژستمان را بگیریم، لبخند بزنیم و خلاصه در شرایط آرمانی باشیم. انگار علاقمندیم سلول های بنیادی عکس مطلوب در روح ما نفوذ کند و هم خودمان و هم دیگران ما را اینگونه به خاطر داشته باشند. و این همسان سازی، همان اصل درمانی است که در هومیوپاتی مورد استفاده قرار می گیرد.

دیدگاه‌ها

  1. یاشار

    البته ربطی به نظر جالب شما نداره ولی هومیوپاتی علم نیست، کلا اینجوریه که اگر یکی بهش اعتقاد کامل داشته باشه ممکنه این نوع درمان براش جواب بده ولی اگر اعتقاد نداشته باشه هیچ اثری نداره، یعنی دقیقا مثل دارونما (PLACEBO) ، در ضمن میتونه خطرناک هم باشه اگر بیمار (حتی بیمار معتقد به این روش) داروهایی که پزشک براش تجویز کرده رو کنار بذاره و بجاش به درمان از طریق همویپاتی رو بیاره

    http://en.wikipedia.org/wiki/Homeopathy
    ……………………………………………………………………………………………………………………………..
    جواب: سلام. سپاس.

  2. سعیده

    شاید هم همه ی اینهایی که گفتین برعکس , شاید هم بقیه این مطلوب رو میخوان . به قول فروغ : شایدم ما سایه های سایه های خویشتن هستیم …

    از گورخر پرسیدم:
    آیا تو سیاه هستی باخط های سفید یا که سفیدی باخط های سیاه؟؟
    و گورخر از من پرسید:

    آیا تو خوبی با عادت های بد یا که بدی با عادت های خوب؟

    آیا آرامی بعضی وقت ها شلوغ یا شلوغی بعضی وقتا آرام؟

    آیا شادی بعضی روزها غمگین یا غمگینی بعضی وقتا شاد؟

    و همچنان پرسید و پرسید و پرسید.
    دیگر هیچوقت از گورخری

    درباره رنگ پوستش نخواهم پرسید…!

    برگرفته از کتاب “پاک کن جادویی”/ شل سیلور استاین / مترجم : احمد پوری
    ……………………………………………………………………………………………………………………………..
    جواب: سلام. سپاس.

  3. lei la

    درودها ….
    مرسی از مطالب ات ….
    ۱عکس ها با خودشون بار عاطفی و حسی زیادی میارن….عکس ها نوستالوژی خاصی دارن…که آدم و توی لحظه. لحظه ی گذشته متوقف می کن ان و. می تون ان به سرزمین های نرفته بکشونن….مثل من که با اون عکس ها سندروم فلورانس گرفت ام….
    خب می تون ان درمان گر هم باشن…جالبه…
    ……………………………………………………………………………………………………………………………..
    جواب: سلام. سپاس.

  4. مریم ناوی

    استاد در مورد همیوپانی در کتاب صفر و یک بسیار جالب منشا بیماریها رو ارزیابی می کنه من بعد از اینکه این کتاب رو خوندم سالیان ساله که هیچ نوع آنتی بیوتیکی استفاده نکردم!
    ……………………………………………………………………………………………………………………………..
    جواب: سلام. سپاس.

  5. مريم

    سلام آرش خان
    خیلی برایم جالب بود و چیزی در این مورد نمیدانستم. البته من به عکاسی علاقه دارم از منظره از بچه ها و… ولی خودم آدم خوش عکسی نیستم و اکثرا به عنوان photoاز دیگران عکس میگیرم .و عکسهای شما را نیز که در مسافرتها میگیرید بسیار دوست دارم.
    راستی آرزو ۲۰ ساله استقلال است که همچنان او میدود و من نیز بدنبال یافتن او میدوم و خدا میداند کی به او میرسم و یا اصلا میرسم. دعا کنید که برسم.!!!!!!!!!
    ……………………………………………………………………………………………………………………………..
    جواب: سلام. به امید برآورده شدن آرزوهای شما.

  6. لیلا

    سلام
    حالا این نوع عکس گرفتن درمان خوبی است یا نه؟
    اگر خوبه ادامه بدهیم!!!
    …………………………………………………………………………………………………
    جواب: سلام. چراکه نه.

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *