تبریز

به تحقیق نه تخیّل، از تحریر کتیبه‌ی پادشاه آشور تا ترکیب کاشی‌های مسجد کبود، بهترین تعریف و تفسیرش این است که دیارِ شمسِ مولاناست.
تاریخ به تبارِ تاجرانِ این شهرِ تجدّد گواهی می‌دهد، امّا تکّیه به دلاورانش هم تجربه‌ی تازه‌ای در تقویم نیست، این است که تصنیف نامش بر پیشانی مام میهن تجلّی یافته.
هم او با تار و تنبک و ترانه، تکریم می‌کند تمنّا برای دیدارش را، چه از روی تدبیر باشد، چه تقدیر.
و چنین بود قصّه‌ی روزگارش، که تحفه‌ها از ونیز به تبریز، با تخلّص «شهریارِ شهرهای ایران» تحویل می‌شد.

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *