کرمانشاهان

کرمانشاه، آن تنبور است برآمده از درخت توتِ روییده در کوهپایه‌ که کم‌آبی را تاب آورده.
سَده‌هاست که صدای مهیب تیشه‌ی فرهاد که همگام است با ریتمٍ نفس‌های مردانه‌ی آن پهلوان، در کشکولی تنبور مردمان حقّ، حبس شده.
به روزی که در هنگامه‌ی سحر، مقام سوار سوار نواخته شود از همان جَمخانه، از همان چنگ، کوه خدایان شکافته خواهد شد.
در این صحنه، از تپه‌های سراب تا دره‌های گنج از گوردخمه‌های دربند تا رودهای جوان، چوپانان خوراکشان سنگ داغ است و مردمْ کارشان، شستن گندم.
اینجاست که حتی هرکول هم به مهمانی آمده، به بهانه شنیدن نوای هفت خوان رستم. اینجاست که گوران گهواره‌اند و طاق‌ها، بستان. اینجاست که مریم قلعه دارد و شیرین، قصر.
به یادگار، از این دکان، به بهای نیلوفر، به قِدمت ونوس، به حرمت یک قلب مقدس، اهلیّت ببر.

……………………………….