این وطن در هم تنیده

آباد باد آبی گنبدهای اصفهان که گویی در آتش سرخ آذربایجان به نقش گل‌های شیراز مزین شده‌اند. آباد باد باغ چارقد مادران مهربان ابیانه، که بوی خوش این ارمغان رنگین می‌رسد به ایلی که به کوهی در راه است.

بلند باد آواز بلبلان بسطام که با صدای زیر برای بم از وصال دوست می‌سرایند. بهار باد بهبهان، تا بار بیاورد بیدمشک و بوزد نسیم در بیدگل.

پاینده باد پاوه، آن پردیس پررنگ پری‌چهر پیروز.

تابنده باد خورشید تبریز و بتابد بر تربت جام. تنبک و تنبور بنوازیم که تیمار شود این تن بیمار وطن.

جانش جوان باد جازموریان که نگاهش به جمال جلفاست و جوانمردان جوانرود جور سفر جهرم می‌کشند تا بچشند شهد شیرین خرمای این باغشهر را.

چابک باد چابکسر که سر به چابهار سپرده.

آب چشمه‌هاتان شیرین، چهرۀ چمن و چنارتان شاداب، ای اهالی چمستان.

حالشان خوش باد خرم آباد و خرمشهر، که از خسرو و خاتون خاطره دارد این دیار.

دارا باد داراب که دشت و دامانش دلارام‌ها دیده که دیوانۀ دیمه شده‌اند، لیلا شده‌اند به لاله‌ها.

سلامت باد سپیدارهای این سامان، که سربداران سبزوارش با تاتار درافتادند. چه سخت کمان‌هایی در سخت‌سر سر سربازی به پای میهن دادند، تا سرسبز بماند سردشت.

حالا دلمان اما کمی سرمستی می‌خواهد در سروستان ایران، کمی سعادت که سستی نگیرد زود.

سلسلۀ شادی بجنبد از سلماس تا سمنان، از سمیرم تا سلطانیه، از سنگان تا سوسنگرد.

شاد باد شادگان. پررونق باد جمعه بازار شاندرمن. لذیذ باد شیشلیک‌های شاندیز. رودها شاهرود، آبادی‌ها شوق آباد و خانه‌ها شرفخانه باد که ما فرزندان مردمان شهر شوشیم و شهسوار بوده‌ایم هزاره‌ها.

قالی عالی ایران در هر شهری به نقشی و به رنگی است، در قزوین و قلعه‌هایش، قشم و قصبه‌هایش، قمصر و قنات‌هایش.

در این کشور، از کوه و کویر همه در یک کاروانیم. کارون نگران کازرون و کامیاران در فکر کرمان است.

و در هر گوشۀ این گهواره، چه گراش باشد چه گرگان، چه گوگد باشد چه گناوه، گوهری گران‌بها نهفته است.

در هر محل این میهن ماه‌نشان، از مرودشت با مروت تا میناب ناب، نسیم در گوش نرگس قصه چنان می‌سراید از عشق که نگاری از نیشابور و طنازی از نطنز، در طلب هم، از هفت هامون بگذرند و در زیر سایۀ هفتاد هما، در همدان به هم رسند و به یاد یزدان در یزد یار یکدیگر و ایران شوند.