ستاره ها و شب تجسم یافته در تاریکی سینمای کهکشان و روز و نور خورشیدش باز هم تضادی عینیت میبخشند که زمین در میانه آن قرار دارد. و چه خوب زمین مرکز ثقلی در این میان است.
که شب را به روز ستاره ها را به خورشید پیوند میزند. شاید بر همین اساس باشد که خطوط دو به دو در ارتباطند. ستاره ها به نور خورشید ( اوج نور) رسیده اند و واژه شب که در کهکشان گم شده و شاید در نور روز. و نور چه عظمتی یافته.
آذر
سلام
به یاد انتهای این داستان افتادم با خوندن متنتون
“Zoo”
By: Edward D. Hoch
The children were always good during the month of August, especially when it began to get near the twenty-third. It was on this day that the great silver spaceship carrying Professor Hugo’s Interplanetary Zoo settled down for its annual six-hour visit to the Chicago area.
Before daybreak the crowds would form, long lines of children and adults both, each one clutching his or her dollar, and waiting with wonderment to see what race of strange creatures the Professor had brought this year.
In the past they had sometimes been treated to three-legged creatures from Venus, or tall, thin men from Mars, or even snake-like horrors from somewhere more distant. This year, as the great round ship settled slowly to earth in the huge tri-city parking area just outside of Chicago, they watched with awe as the sides slowly slid up to reveal the familiar barred cages. In them were some wild breed of nightmare–small, horse-like animals that moved with quick, jerking motions and constantly chattered in a high-pitched tongue. The citizens of Earth clustered around as Professor Hugo’s crew quickly collected the waiting dollars, and soon the good Professor himself made an appearance, wearing his many-colored rainbow cape and top hat. “Peoples of Earth,” he called into his microphone.
The crowd’s noise died down and he continued. “Peoples of Earth, this year you see a real treat for your single dollar–the little-known horse-spider people of Kaan–brought to you across a million miles of space at great expense. Gather around, see them, study them, listen to them, tell your friends about them. But hurry! My ship can remain here only six hours!
And the crowds slowly filed by, at once horrified and fascinated by these strange creatures that looked like horses but ran up the walls of their cages like spiders. “This is certainly worth a dollar,” one man remarked, hurrying away. “I’m going home to get the wife.”
All day long it went like that, until ten thousand people had filed by the barred cages set into the side of the spaceship. Then, as the six-hour limit ran out, Professor Hugo once more took microphone in hand. “We must go now, but we will return next year on this date. And if you enjoyed our zoo this year, phone your friends in other cities about it. We will land in New York tomorrow, and next week on to London, Paris, Rome, Hong Kong, and Tokyo. Then on to other worlds!
He waved farewell to them, and as the ship rose from the ground the Earth peoples agreed that this had been the very best Zoo yet. . . .
Some two months and three planets later, the silver ship of Professor Hugo settled at last onto the familiar jagged rocks of Kaan, and the queer horse-spider creatures filed quickly out of their cages. Professor Hugo was there to say a few parting words, and then they scurried away in a hundred different directions, seeking their homes among the rocks.
In one, the she-creature was happy to see the return of her mate and offspring. She babbled a greeting in the strange tongue and hurried to embrace them. “It was a long time you were gone. Was it good?”
And the he-creature nodded. “The little one enjoyed it especially. We visited eight worlds and saw many things.”
The little one ran up the wall of the cave. “On the place called Earth it was the best. The creatures there wear garments over skins, and they walk on two legs.”
“But isn’t it dangerous?” asked the she-creature.
“No,” her mate answered. “There are bars to protect us from them. We remain right in the ship. Next time you must come with us. It is well worth the nineteen commocs it costs.”
And the little one nodded. “It was the very best Zoo ever. . . .”
شاید بتوان با توجه به سفر شما به هند نگاهی اسطوره ای نیز بدان انداخت و از اهمیت خورشید و نور در اسطوره های هند نوشت که مهمترین ستاره خورشید است که همان آن را خدایی قابل احترام قرار داده است. بنا به هندویان ارابه خدای خورشید را هفت اسب( همان ۷ روز) میکشند که تشکیل شده اند از خورشید و ماه و پنج سیاره. از اهمیت خورشید همان بس که روز اول هفته را sunday نامیدند. آنان خورشید را نماد دانش و نور باطن و دانائی میدانند. مردم هم اکنون نیز سمبل خورشید را بر سر در مغازه هاشان نصب میکنند تا به ثروت برسند. از منظر آنان surya خدای خورشید مرکز جهان است.
………………………………………………………………………………….
جواب: سلام به شما. باز هم ممنون از توجهتون.
جليل
شعر مرا یاد موزه ی مادام توسو در لندن انداخت. در آن جا هم سالن گرد مسقفی هست که وقتی گروه افراد بازدید کننده بر جای خود نشستند همه جا تاریک می شود و سقف شیشه ای سالن بدل به آسمان پر ستاره ای می شود. بعد، موجودایی فضایی در آسمان دورا تا دور سقف بالای سر تماشاچیان ظاهر می شوند که به نظاره ی شما که نشسته اید می پردازند و درباره تان حرف می زنند.
و چون آرش در هندوستان است و شعر را از آن جا نوشته است، به یاد کتاب کوچک گیتانجالی از تاگور افتادم، همان که ویلیام باتلر ییتس از بنگالی به انگلیسی ترجمه اش کرده، و به شعری که با این مصرع آغاز می شوند “بر کرانه های جهان های بی پایان کودکان گرد می آیند”و چنین تمام می شود:
On the seashore of endless worlds children meet.
Tempest roams in the pathless sky,
ships get wrecked in the trackless water,
death is abroad and children play.
On the seashore of endless worlds is the
great meeting of children.
شاید این ترجمه قدری حس شعر را برساند:
بر کرانه های جهان های بی پایان کودکان گرد می آیند
توفان در آسمان بی راه می غرد
کشتی ها در آب های بی نشان فرو می شکنند
مرگ دور است و کودگان گرم بازی
بر کرانه های جهان های بی پایان
دیدار بزرگ کوکان بر پاست.
…………………………………………………………………………………….
جواب: سلام آقای نوذری. سپاس از شما. همیشه لطف دارید.
سلام
تو فوق العاده ای، بی نظیری.
دومی نداری
زیبا فکر می کنی
زیبا نگاه می کنی
زیبا می نویسی
بهروز و بهکام باشی
…………………………………………………………………………………………………
جواب: سلام. لطف داری و خیلی خوشحالم از نوشتهای که خودم دوستش دارم لذت بردی. اما خیلی بیشتر از لیاقت من، بهم لطف داری.
نهال
در ماه،
یکی سرش را گذاشته است روی زانویش
به تصویر زمین
در آب نگاه میکند!
………………………………………………………………………………………………………………………………….
جواب: سلام. زیبا بود. سپاس.
Masi
واژه هاتون روح و فکرم رو به جایی می بره که تا حالا واژگان دیگه ایی نبرده …..این اعجاب انگیزه برام. قلمتون اشتیاق خوندن رو در من زنده نگه داشته.
زمینی که برای صلح آفریده شد و هرگز روی صلح به خودش ندیده! بنظرم ستاره ها باید فیلم دیگه ایی ببینن ، ما تماشایی نیستیم…
………………………………………………………………………………………………………..
جواب: سلام. زنده باشید. با جملۀ آخرتون موافقم.
دیدگاهها
و زمین ذره کوچکی است در کهکشان
و
انسان ها با همه هیاهو و دغدغه هاشان
شاید هیچ
وای آرش جون تصور این موضوع چه احساس خوبی به من داد!!!
سلام
ستاره ها و شب تجسم یافته در تاریکی سینمای کهکشان و روز و نور خورشیدش باز هم تضادی عینیت میبخشند که زمین در میانه آن قرار دارد. و چه خوب زمین مرکز ثقلی در این میان است.
که شب را به روز ستاره ها را به خورشید پیوند میزند. شاید بر همین اساس باشد که خطوط دو به دو در ارتباطند. ستاره ها به نور خورشید ( اوج نور) رسیده اند و واژه شب که در کهکشان گم شده و شاید در نور روز. و نور چه عظمتی یافته.
سلام
به یاد انتهای این داستان افتادم با خوندن متنتون
“Zoo”
By: Edward D. Hoch
The children were always good during the month of August, especially when it began to get near the twenty-third. It was on this day that the great silver spaceship carrying Professor Hugo’s Interplanetary Zoo settled down for its annual six-hour visit to the Chicago area.
Before daybreak the crowds would form, long lines of children and adults both, each one clutching his or her dollar, and waiting with wonderment to see what race of strange creatures the Professor had brought this year.
In the past they had sometimes been treated to three-legged creatures from Venus, or tall, thin men from Mars, or even snake-like horrors from somewhere more distant. This year, as the great round ship settled slowly to earth in the huge tri-city parking area just outside of Chicago, they watched with awe as the sides slowly slid up to reveal the familiar barred cages. In them were some wild breed of nightmare–small, horse-like animals that moved with quick, jerking motions and constantly chattered in a high-pitched tongue. The citizens of Earth clustered around as Professor Hugo’s crew quickly collected the waiting dollars, and soon the good Professor himself made an appearance, wearing his many-colored rainbow cape and top hat. “Peoples of Earth,” he called into his microphone.
The crowd’s noise died down and he continued. “Peoples of Earth, this year you see a real treat for your single dollar–the little-known horse-spider people of Kaan–brought to you across a million miles of space at great expense. Gather around, see them, study them, listen to them, tell your friends about them. But hurry! My ship can remain here only six hours!
And the crowds slowly filed by, at once horrified and fascinated by these strange creatures that looked like horses but ran up the walls of their cages like spiders. “This is certainly worth a dollar,” one man remarked, hurrying away. “I’m going home to get the wife.”
All day long it went like that, until ten thousand people had filed by the barred cages set into the side of the spaceship. Then, as the six-hour limit ran out, Professor Hugo once more took microphone in hand. “We must go now, but we will return next year on this date. And if you enjoyed our zoo this year, phone your friends in other cities about it. We will land in New York tomorrow, and next week on to London, Paris, Rome, Hong Kong, and Tokyo. Then on to other worlds!
He waved farewell to them, and as the ship rose from the ground the Earth peoples agreed that this had been the very best Zoo yet. . . .
Some two months and three planets later, the silver ship of Professor Hugo settled at last onto the familiar jagged rocks of Kaan, and the queer horse-spider creatures filed quickly out of their cages. Professor Hugo was there to say a few parting words, and then they scurried away in a hundred different directions, seeking their homes among the rocks.
In one, the she-creature was happy to see the return of her mate and offspring. She babbled a greeting in the strange tongue and hurried to embrace them. “It was a long time you were gone. Was it good?”
And the he-creature nodded. “The little one enjoyed it especially. We visited eight worlds and saw many things.”
The little one ran up the wall of the cave. “On the place called Earth it was the best. The creatures there wear garments over skins, and they walk on two legs.”
“But isn’t it dangerous?” asked the she-creature.
“No,” her mate answered. “There are bars to protect us from them. We remain right in the ship. Next time you must come with us. It is well worth the nineteen commocs it costs.”
And the little one nodded. “It was the very best Zoo ever. . . .”
سلام
شاید بتوان با توجه به سفر شما به هند نگاهی اسطوره ای نیز بدان انداخت و از اهمیت خورشید و نور در اسطوره های هند نوشت که مهمترین ستاره خورشید است که همان آن را خدایی قابل احترام قرار داده است. بنا به هندویان ارابه خدای خورشید را هفت اسب( همان ۷ روز) میکشند که تشکیل شده اند از خورشید و ماه و پنج سیاره. از اهمیت خورشید همان بس که روز اول هفته را sunday نامیدند. آنان خورشید را نماد دانش و نور باطن و دانائی میدانند. مردم هم اکنون نیز سمبل خورشید را بر سر در مغازه هاشان نصب میکنند تا به ثروت برسند. از منظر آنان surya خدای خورشید مرکز جهان است.
………………………………………………………………………………….
جواب: سلام به شما. باز هم ممنون از توجهتون.
شعر مرا یاد موزه ی مادام توسو در لندن انداخت. در آن جا هم سالن گرد مسقفی هست که وقتی گروه افراد بازدید کننده بر جای خود نشستند همه جا تاریک می شود و سقف شیشه ای سالن بدل به آسمان پر ستاره ای می شود. بعد، موجودایی فضایی در آسمان دورا تا دور سقف بالای سر تماشاچیان ظاهر می شوند که به نظاره ی شما که نشسته اید می پردازند و درباره تان حرف می زنند.
و چون آرش در هندوستان است و شعر را از آن جا نوشته است، به یاد کتاب کوچک گیتانجالی از تاگور افتادم، همان که ویلیام باتلر ییتس از بنگالی به انگلیسی ترجمه اش کرده، و به شعری که با این مصرع آغاز می شوند “بر کرانه های جهان های بی پایان کودکان گرد می آیند”و چنین تمام می شود:
On the seashore of endless worlds children meet.
Tempest roams in the pathless sky,
ships get wrecked in the trackless water,
death is abroad and children play.
On the seashore of endless worlds is the
great meeting of children.
شاید این ترجمه قدری حس شعر را برساند:
بر کرانه های جهان های بی پایان کودکان گرد می آیند
توفان در آسمان بی راه می غرد
کشتی ها در آب های بی نشان فرو می شکنند
مرگ دور است و کودگان گرم بازی
بر کرانه های جهان های بی پایان
دیدار بزرگ کوکان بر پاست.
…………………………………………………………………………………….
جواب: سلام آقای نوذری. سپاس از شما. همیشه لطف دارید.
سلام
تو فوق العاده ای، بی نظیری.
دومی نداری
زیبا فکر می کنی
زیبا نگاه می کنی
زیبا می نویسی
بهروز و بهکام باشی
…………………………………………………………………………………………………
جواب: سلام. لطف داری و خیلی خوشحالم از نوشتهای که خودم دوستش دارم لذت بردی. اما خیلی بیشتر از لیاقت من، بهم لطف داری.
در ماه،
یکی سرش را گذاشته است روی زانویش
به تصویر زمین
در آب نگاه میکند!
………………………………………………………………………………………………………………………………….
جواب: سلام. زیبا بود. سپاس.
واژه هاتون روح و فکرم رو به جایی می بره که تا حالا واژگان دیگه ایی نبرده …..این اعجاب انگیزه برام. قلمتون اشتیاق خوندن رو در من زنده نگه داشته.
زمینی که برای صلح آفریده شد و هرگز روی صلح به خودش ندیده! بنظرم ستاره ها باید فیلم دیگه ایی ببینن ، ما تماشایی نیستیم…
………………………………………………………………………………………………………..
جواب: سلام. زنده باشید. با جملۀ آخرتون موافقم.