زنده باد، بادْ که باز، بازگشود دربارِ بهار را.

تار و پود قالی مسیر پر پیچ و خمی بود که دخترک نه با پا، بلکه با دست می‌پیمودش تا صعود کند به اندیشه‌ی بالایش. ردّ گذر دستانش نگاهبانی می‌شد با چشمانش، که مبادا خطایی رخ دهد در مسیر رسیدن به باغِ باورش. در آن بیشه‌ی باورها، گاهی شیرِ نَری می‌غرّید و گاهی قد می‌کشید …

سوگند نه به آن آسمان، به این زلف‌ِ پریشانِ نمایانْ در ایوان

پشت پنجره، لاابالی شده‌اند قمری‌ها. و من در حسرت یک جرعه از باده‌ی بهارم. …………………… نوروز، نام آن عطّار ایرانی است که در بهار ترکیبی می‌سازد از ناز و عشوه و غمزه و کرشمه. و راز بازارش این است که هیچ دلداری آزار نبیند. ……………………. پیراهن گُل‌دار به تن کرده نهالِ گلدانم، به‌ گمانم، خریدِ …

مثل دود می‌دود این درد در اندرون   همسایه‌ام آفتاب است، شب‌ها راحتم نمی‌گذارد.   هی مردم، این فصل هار، ترسانده است بهار را   چیزی نیست اگر صبح هم نشود، می‌شوید اشکهایم شبها، صورتم را   سال به آخر می‌رسد، کیف بلبل‌ها را کوک کنیم، نکند خواب بمانند شکوفه‌ها   قحطی، حتی نه یکی …

آن نهنگ روزگار بلعیده است مرا در قعر شکمش روز می‌کُشم هر شب

عطسه کردم، خوابشان پرید ستاره‌های آسمان

آورده‌اند که… بردند!

تفنگش که مریض می‌شد، دارویی به دهانش می‌ریخت. باروت. بعد می‌بُردَش به صحرا، تا قِی کند. و قربانی کند پرنده‌ی مهاجر را.

نظم دو مصرع یک بیت شعر ایرانی همچون هماهنگی چوب‌های اسکی نروژی است که در چابکی پاهای رقصنده تانگو آرژانتینی تجلی یافته و به شکل مهارت خوردن سوشی با قاشق‌های هاشی ژاپنی و قدرت دستان قهرمان کونگ‌فوی چینی به نمایش درآمده.

به جای باده، باد به جای پیاله‌ی مِی سرخ تلخ، سبوی دریای آبی شور به جای افتان و خیزان در خاک، سماع کنان در آب

شیارهای مغزم، خاکریزهای جنگ است. آنجا پُشته‌های بسیاری است از باورهای کُشته. انگار نیروهای کمکی از راه نرسیدند زیر فشار آتشبار اشتباهات. از بلندای بوی بد، چنین بر می‌آید که اجساد افکار سخت و نامنعطف دیروز، فاسدانه نرم شده‌اند امروز. با این حال، فهمیده‌ام، صلح دروغ هر صبح است و من هر شب میدان جنگم …