ایران، از آغاز «الف» آبرومند استوار قامتش تا پایان «نون» اَبروی خمیده‌ی صورتش همه‌ی تنش، در گرو رمز ماندگار «میم» مام میهن است.

تاریخ که می‌خوانم، چنین می‌فهمم: آنهایی ما را به کِشت در آسمان ترغیب می‌کنند که در زمین کُشتند.

چه خونی به پا شده!   به گمانم، گاهٍ رفتن سرِ قلم‌مویِ خورشید به هوای دلِ بوم آسمان لغزیده.

شلوغ کردند کلاغ‌ها سیاه شد خواب خلوتم با سپیده

هر چه هستی، رفیق یا رقیب تاس بریز. یاس می‌آید یا داس. به هر حال، سپاس

گرد است و من در توهّم همه‌ی دنیایم، به چنگم. اما سرگینی است که می‌غلطانم.

دیگر، خطر نمی‌کنم به خاطرت. باز، خطور می‌کنی به خاطرم.

گرد و خاکش را همه‌ی دنیا می‌بیند، واژه‌هایی که سوار بر گردونه‌ی زبان، در دهان جولان می‌دهند.

آن خواب ابدی، من و رویاهایی پیش از موعد ….. تنها گام نزن که ساز تن‌ها با هم بهترین نت‌ها را می‌نوازند. ….. فراخوان طبیعت: تو خودت را بنویس، کتاب‌های دیگر تو را می‌خوانند.

در مراسم کتاب نوشی، لاجرعه سَر نکشید که بد مستی می‌آورد. هر از گاهی چشم‌هایتان را ببندید و آن جام پر جوهر را در هوا برقصانید تا بوی گوهرش دماغ را جا بیاورد. در این «آیینِ دَرکشیدن»، در همه آنْ، خیال بازی کنید، و تا می‌توانید، شیرینی ولوله‌ی درونی این عیشِ مُدامِ «نوآموزی» را با …

قطره‌های می ناب؛ آسمان ساقی پر می‌کند پیاله را.