ایده های ۱۱۱۱+۱

محض اطلاع:

– مطلب قبلی که نوشتم (در رابطه با “جشنواره سفرنامه نویسی ناصرخسرو”) ۱۱۱۱مین نوشته این سایت بود.

دیگر اینکه:

– داشتم به هرچه بهتر برگزار شدن جشنواره سفرنامه نویسی فکر می کردم که یادم آمد، حتما باید بار دیگر از برادران امیدوار تقدیر کنیم (ما قبلا از تلاش این پهلوان – مسافران در دومین جشن راهنمایان گردشگری در یزد تقدیر کرده ایم). این دو برادر نه تنها سفرنامه نوشتاری دارند، بلکه عکس و فیلم هم از سفرشان تهیه کرده اند. حتی صداها و موسیقی ها را در مسیر سفرشان ضبط کرده اند.

در ضمن، به نظر بنده آن ها اولین “موزه ی سفرنامه” را راه اندازی کرده اند. بد نیست حتی در روز جهانی موزه در سال جاری (۲۸ اردیبهشت) از آنان تقدیر شود. برای این گفته ام دو دلیل دارم: ۱- آن ها موزه ای متفاوت در ایران دائر کردند. ۲- شعار جهانی روز موزه برای سال ۲۰۱۱، موزه و خاطره است و چه کسی بهتر از آنان می تواند خاطرات سال ها سفر کردنشان را برای ما در موزه روایت کند.

سعی می کنم در این چند روز باقی مانده تا روز جهانی موزه، مطلبی در این رابطه بنویسم.

درضمن، روز چهارشنبه هم روز جهانی موزه و میراث فرهنگی است و هم روز بزرگداشت حکیم عمر خیام. به همین دلیل موضوع دیگری که فکرم را مشغول کرده، این است: میراث حکمت

به راستی میراث مشترک حکیم ابوالقاسم فردوسی، حکیم ناصرخسرو قبادیانی، حکیم عمرخیام، حکیم ابوعلی سینا، حکیم عطار نیشابوری، حکیم ملاصدرا، حکیم سنایی غزنوی، حکیم ابوریحان بیرونی، حکیم جرجانی و … چیست؟ جالب این است که همه ی این اساتید به غیر از حکیم ملاصدرا و چند تن دیگر که نامشان را نیاورده ام (همچون حکیم سعدی)، خراسانی اند. بنابراین می توان موضوع مورد بحث را به میراث حکمت خراسان کشاند.

راستی چرا ما موزه ی حکمت نداریم؟ چرا موزه ای به نام خراسان بزرگ نداریم؟

بهتر است به جای چرا چرا بروم و چیزی بنویسم.