این بیت از غزل حافظ بسیار دلنشین است، اما انگار یک پارادوکس بسیار ظریف در آن نهفته است.
ابتدا بیت را بخوانید و به معنی‌اش بیندیشید:
از صدایِ سخنِ عشق ندیدم خوشتر / یادگاری که در این گنبدِ دَوّار بِمانْد
سرعت خوانش بیت اول، به‌ویژه عبارت «صدای سخن عشق» کش‌دار و گویی با همان طمأنینهٔ عشق همراه است.
اما با توجه چینش کلمات در بیت دوم، سرعت خوانش سریع‌تر میشود و زیبایی واژگان ما را وادار به سرعت خوشایندی می‌کند.
دقیقاً پارادوکس همین‌جاست؛ آن یادگاری که باید بماند، زود به پایان می‌رسد.
من این بیت را نمونهٔ کاملی از امیدی می‌بینم که بسیار شیرین ولی پایان‌پذیر است؛ ایده‌آلی که بشر به آن نیاز دارد تا زندگی کند، ولی درضمن می‌داند که هیچ چیزی باقی نمی‌ماند، فقط سرعت فنا فرق می‌کند.
—
دیدگاه‌ها
شما نام و مفهوم «هستی» را دوست داشتی؛ اجازه بده به جای سرعت «فنا» به سیر نبودِ آن فکر کنیم.
………………………………………………………………………………………………………
جواب: سلام. سپاس.
درود. کتاب اهل اردکانم رو از کدوم سایت میشه خرید؟
……………………………………………………………………………………………………..
جواب: سلام. صفحه و سایت گیلگمش. https://gilgameshmag.com/ و @gilgameshmagazine
سلام ان شاءالله سلامت موفق شاد و عاقبت بخیر باشید آقاى نور آقایى 🇮🇷👏🇮🇷
……………………………………………………………………………………………………………………..
جواب: سلام. سپاس از محبت و توجه شما.
سلام و احترام
دقیقا ، امید جوانه ای است که سبز میشود اما یک روز می خشکد .
……………………………………………………………………………………………………………………..
جواب: سلام. زنده باشید.