از بهار است که بر ماست!

من از تو توبه نتوانم،

مگر تو به با من توانی

……………………………………..

گفت: مرگ حق است.

گفتمش: آری، اما

در میان همۀ ابیات دنیا

تنها یک جا

باید جای «تو» باشم.

همان جا که «نه تو مانی و نه من»

نفرین بر آن یک دَم، که بعدِ تو بمانم.