دوست دارم «ی» را قدم آخر تمدن بدانم؛ این آخرین حرفْ بعد از «ه» در زبان فارسی را.
زمانی که سؤال اساسی این بود: «کو»؟
ابتدا «ه» در پس این پرسش جای گرفت، و در «کوه»، معبود نیایش شد.
اما در قدم آخر، «ه» جایش را به «ی» داد و در «کوی»، معشوق ستایش شد.
یادم آمد این سخن شاعر را:
«بلندی از آن یافت کو پست شد»
…………………………………………………………………….
آنانکه سفر می‌کنند، نمی‌گویند:
«این نیز بگذرد»
آنان چنین می‌اندیشند که:
از این نیز باید بگذرند.
سفر می‌آموزاند که:
تو باید از دنیا بگذری نه او از تو.