لوور ۲: اروپا ۱۶

۱- عکس‌های لوور۱ را کامل کردم.

۲- بعضی از دوستان درخواست داشتند که اطلاعات بیش‌تری از غذا و آداب و رسوم مردم و مکان‌هایی که بنده به آن‌ها سفر می‌کنم، برایشان ارائه دهم. باید عرض کنم که به چند طریق اطلاعات سفر را ضبط می‌کنم و ارائه‌ی همه‌ی این‌ها در این سایت و با وقت محدودی که دارم مقدور نیست. در این سفر عکس می‌گیرم، اندکی فیلم‌برداری می‌کنم، صدای خودم و جَکی را ضبط می‌کنم، کتاب می‌خوانم و دریافت‌هایم را در دفترچه کوچکی می‌نویسم. از ۹ صبح تا ۱۱ شب مشغول این فعالیت‌ها هستم و بعدش که به مسافرخانه می‌آییم، باید عکس‌ها و فیلم‌ها و فایل‌های صوتی را در کامپیوتر کپی کنم، بعضی از عکس‌ها را انتخاب کنم و بعد از ویرایش و سایز نمودن، در سایت قرار دهم. خودتان حدس بزنید که چند ساعت وقت استراحت دارم کلا.

بنابراین، این‌ها که می‌نویسم فقط کمی از همه‌ی سفر است. بیش‌تر را در ایران و در سمینارها تقدیم می‌کنم.

۳- همه‌‌ی عکس‌های مربوط به ژنو و پاریس را در آدرس‌های زیر ببینید:

http://picasaweb.google.co.uk/nooraghayee/GENEVA

http://picasaweb.google.co.uk/nooraghayee/PARIS

http://picasaweb.google.co.uk/nooraghayee/LOUVRE

 ادمه‌ی لوور:

نمایی از لوور: همان‌طور که گفتم لوور هم وسیع است و هم موضوعات بسیاری برای دیدن و لذت بردن دارد، اما این اشیا خیلی به هم نزدیک چیده نشده‌اند تا بیننده، فرصت گام زدن و اندیشیدن داشته باشد. قبلا هم گفتم که موزه در پاریس و بیش‌تر کشورهای اروپایی یک سبک زندگی است. رستوران و کافه و کتاب‌فروشی و صندلی‌هایی برای استراحت و سالن نمایش و مکانی برای گفتگو در این موزه‌ها هست و می‌توان از موزه خارج شد و دوباره برگشت و همه‌ی این‌ها کمک می‌کند تا بیننده اطلاعات دریافتی را هضم کند و با طمانینه از دیدارشان لذت ببرد.

من فکر می‌کردم که فقط پاریس این‌گونه است، حالا که در آتن هستم می‌بینم که فقط موزه‌ی تازه‌ساز آکروپلیس چند برابر موزه‌ی ملی ماست آن هم به چه زیبایی. عکاسی و فیلم‌برداری از موزه آکروپلیس ممنوع است، با این حال وقتی آن‌ها فهمیدند که من روزنامه‌نگار هستم اطلاعات و عکس و فیلم رایگان در اختیارم گذاشتند. راستش از این‌که فرهنگ ایران را به رخ همه می‌کشیم و در عوض هیچ کاری برایش انجام نمی‌دهیم گریه‌ام گرفت در آتن.

نمای حیاط لوور از کافه‌ا‌ی در داخل ساختمان لوور

باورتان می‌شود که این‌جا قصر ناپلئون سوم است و در همان ساختمان لوور به همان صورت قدیمی نگهش داشته‌اند. لوور ابتدا قلعه بود، بعد به عنوان قصر مورد استفاده قرار گرفت، بعد موزه شد و حالا به نظر من یک شهر غنی فرهنگی است. کلا نام ناپلئون سوم و لویی چهاردهم در پاریس زیاد به گوش می‌رسد. ناپلئون سوم برای فرانسه و پاریس همچون شاه عباس بود برای ما (از لحاظ ارج نهادن به هنر و فرهنگ).

میترا

میترا در حال خوردن گاوی است که قربانی شده. آیا شبیه به کار مسیح نیست در شام آخر؟ قبلا سمینار میترائیسم را در جلسه‌ی فرآوران داشته‌ایم، اما برای این دو عکس فوق اطلاعات بیش‌تری در تهران ارائه خواهم داد.

the Victory of Samothrace: این یکی از مجسمه‌های بسیار معروف لوور است که در چند قرن قبل از میلاد مسیح ساخته شده

به این مجسمه Venus of MILOS می‌گویند. میلو نام یکی از جزایر یونان در نزدیکی ترکیه است. من طوری این عکس را گرفتم که کمترین آدم‌ها در عکس باشند. اما نمی‌دانید مردم برای دیدن این مجسمه چه سر و دستی می‌شکستند. تا آن جا که من متوجه شدم، بعد از مونالیزا، این اثر بیش‌ترین بازدید کننده را داشت. حدود ۲ قرن قبل از میلاد مسیح ساخته شده و سازنده‌اش معلوم نیست.

صحنه‌ی تاج‌گذاری ناپلئون و ژوزفین

دو عکس فوق سقف یکی از سالن‌های لوور را نشان می‌دهند. لوور با زیبایی‌اش، با وسعتش، با جذابیتش، با لطافتش، از همه‌ی جهات و دائما تو را درمی‌نوردد. می‌توان برای این فضا، شهید شد.

Arcimboldo نقاس ایتالیایی قرن ۱۶ چهار فصل سال را فقط با میوه‌ها همان فصل، کشیده است.

شاه کشور لوور، که تنها راه عرض ادب به آن، بوسیدن شیشه‌ای است که از آن حفاظت می‌کند، از طریق نور فلاش دوربینتان.

یکی از مجسمه‌های میکلانژ: نام این مجسمه «بَرده» است، ولی از «برده» بودن او خبری نیست، بیش‌تر یک مجسمه اروتیک به نظر می‌رسد.

البته که به بخش مصر در موزه لوور هم سر زدم.

دو عکس فوق هم برای اختتامیه لوور: سقف دو سالن دیگر از موزه