قهرمانان!

در میان همه‌ی اتفاقاتی که این روزها در ایران و جهان در حال رخ‌دادن است، سه موضوع ذهنم را به خود مشغول کرده است:
*بازی‌های المپیک
*بی‌آبی خوزستان که نمادی از خشکسالی در ایران است.
*برگزاری چهل‌و‌چهارمین نشست میراث جهانی یونسکو در چین.
…
اما غرض اصلی این نوشتار، مقایسه‌ای است میان کشورهایی که در بازی‌های المپیک ورزشکاران پناهنده دارند، با خشکسالی در این کشورها و همچنین میراث در خطر (in Danger) در آنها.
.
سوریه با بیشترین پناهنده در بازی‌های المپیک، بیشترین میراث جهانی در خطر را هم دارد که هر دو موضوع، ناشی از جنگ خانمان‌سوز در این کشور هستند. عراق و افغانستان هم جزو کشورهایی هستند که هم در بازی‌ها پناهنده دارند و هم بیش از یک میراث جهانی در خطر. این وضعیت هم احتمالا ناشی از فقر و جنگ است.
ایران هرچند جزو کشورهایی است که در حال حاضر «میراث فرهنگی جهانی در خطر» ثبت شده در یونسکو ندارد -و دقیقا همین امروز به ثبت بیست‌وپنجمین میراث فرهنگی جهانی خود امید دارد-، اما این به دلیل میراث در خطر نداشتن نیست، بلکه دلیلش این است که به عنوان میراث جهانی ثبت نشده‌اند. وگرنه کشور ما از حیث میراث فرهنگی، طبیعی و ناملموس تعداد پرشماری میراث در خطر دارد.
از طرفی ایران در معرض ریسک بالای خشکسالی است که نتیجه‌اش این روزها در خوزستان جلوی چشممان همچون نمایش افتتاحیه‌ی بازی‌ها در توکیو، رژه می‌رود، ولی این کجا و آن کجا.
همچنین از نظر تعداد پناهنده‌ها در مقام دوم در بازی‌های المپیک هستیم. حداقل از این منظر مدال نقره‌ی المپیک را پیشاپیش بر سینه آویخته‌ایم.
افغانستان هم به غیر از دستاوردهای! دیگرش که در بالا ذکر شد، در کنار ما با خشکسالی دست و پنجه نرم می‌کند.
انگار ما همچون یک قهرمان! در میان دو همسایه‌ی قهرمان‌! دیگر (عراق و افغانستان)، بر آن سکوهای دست نیافتنی! ایستاده‌ایم که ننیجه‌ی جمع جبری دستاوردهای ما در خشک کردن کشور، تاراندن نخبگان و از بین بردن میراثمان است.