برای؛ کشتی ایرانی و شیر ایرانی

متن زیر نمادین است و قابل تعمیم به موضوعات دیگر.

من هم مثل خیلی از هموطنانم ورزش کشتی -حداقل مسابقات در سطح بین‌المللی- را دنبال می‌کنم؛ مسابقاتی که همیشه برد و باخت و حاشیه به همراه دارد، و مثل همه با بُرد کشتی‌گیران شاد شدم و با باخت‌هایشان، غمگین. 

باز هم مثل بقیهٔ علاقمندان، در این چند سال شریک درد ناکامی‌های حسن یزدانی (به عنوان «آیکون» کشتی ایران) در بزنگاه‌ها بوده‌ام.

توقع مردم از کشتی و این نماد چند سال‌ِ گذشته (حسن یزدانی)، از زوایای بسیاری قابل بررسی است که بخشی از آن حتی از بُعد ورزشی نیست.

من اما سخنم در رابطه با «کامران قاسمپور» است، یک هفته از ناکامی او در مسابقات جهانی گذشته و هنوز نتوانسته‌ام فکرش را از ذهنم بیرون کنم. 

مسألهٔ او (برای من و احتمالا بسیاری دیگر) فقط موضوع کشتی نیست. به حاشیه‌ها و پشت پرده‌های راست و دروغ هم کاری ندارم. بلکه به «بار سنگینِ مانده بر دوش یک انسان» می‌اندیشم. در نگاه ناشی از بغض‌های فروخورده‌اش، پس از دو باختش در مقابل دو رقیب روس و آمریکایی‌اش، کالبد یک «انسان تنها به خود وانهاده شدهٔ پر از دردِ پنهان و درک نشده» را دیدم. 

حسن یزدانی هرگاه در مقابل «تیلور» می‌باخت، حتما ناراحتی شکست را تحمل می‌کرد، اما همواره نوازش مردمی که دوستش داشتند و دارند، نثارش می‌شد. او یک فوق قهرمان است و نقره گرفتن‌هایش هم از ارزش او نکاسته است. 

اما مردم از قاسمپور به عنوان رفیق و رقیب یزدانی، در غیاب او، انتطار انتقام داشتند. حتی بیشتر، انتظار خلق حماسه داشتند. او نه قهرمان و نه حتی نوازش شد، هرچند لیاقتش را داشت.

گفتم که کشتی فقط «کشتی» نیست، بلکه ورزش نمادینِ حماسی ایران است؛ از لحاظ اسطوره‌شناختی هر مسابقهٔ کشتی‌، به نوبهٔ خود جنگ «ایران» است در مقابل «توران». 

اما…

سخن بسیار است، ولی کلامم را با یک اشاره به پایان می‌برم:

من در کامران قاسمپور چهرهٔ یک «قهرمان» را دیدم، اما او همان کاراکتر فیلم «قهرمان» اصغر فرهادی بود. (شاید نیازمند دیدن دوبارهٔ این فیلم هستیم.)

ما به طور جدی در درک‌هایمان «لکنت» داریم؛ در درکمان از هویت، مدیریت، حماسه، قهرمان، دلداری و حتی طرفداری.

راستی کسی از حال «کامران»، آخرین بازماندهٔ شیر ایرانی در باغ وحش خبر دارد؟!