باور دارم که اگر قرار باشد کتابی در رابطه با «چگونگی تابآوری مردمان ایران در طول تاریخ پر فراز و نشیب خود» نوشته شود، حتما «ادبیات» بخش مهمی را به خود اختصاص خواهد داد.
ببینید در زمان حمله محمود افغان به ایران که به روایتی چنان اوضاغ فجیع بود که “اطفال خردسال را میدزدیدند، ذبح میکردند و میخوردند”، تاریخنگار چگونه با ملاحت نوشته:
“از شورچشمی زمانه، عهدی شد که شیرین دهنان، به یاد شکر، لب خویش میمکیدند.”
دیدگاهها
ادبیات، امان از ادبیات که روح داره که روح می بخشه، که بی ادبیات و هنر بشر در قعر گرداب نابسامانی بود.
ادبیات و واژه ها به درون ادمیزاد سر و سامان می بخشن.
……………………………………………………………………………………………………………………
جواب: سلام. سپاس که مطالعه کردید.