در آن دریای سیاه یک جزیره سفید هست. پاشنه‌ام را ورخواهم کشید، تا بروم. اما لامصب! داستان این پاشنه را همه می‌دانند. با این وجود! می‌روم، و می‌دانم که آشیل وجودم همان‌جا جانش درخواهد رفت.

به رسم آئین مقدس اعتراض آن بغض که از نردبان سینه‌ام به معراج رفت امشب هبوط کرد و برایم گفت: ایزدان همه شاهکار شاهدانه‌اند.