هر دفعه که درگیر انجام یک فعالیت زمانبَر و نفسبُر هستم، پارادوکس عجیبی میان تفکرات شبها و روزها برایم ایجاد میشود. در این هنگام، همه امیدهای روز تبدیل میشود به ترسهای شبانه و همه دورنماهای آینده تبدیل میشود به کابوسهای عجیب. احتمال میدهم نتیجه همه کشمکشهای درونی این خواهد بود که پندارهای زجرآور، اندیشههای خلاق …