گاهی اندیشیدن به ابدیت هم، از آزارِ نیشگون‌های دردناکِ «لحظه» نمی‌کاهد. اما شاید تحمل آن درد، برای کسانی که موهبت محبت جانب مرکز دارند کمی آسان‌تر باشد.

چهارچوب‌ها همیشه محتوایشان را تحمیل می‌کنند. این یک اصل کلی است. دوربین یک چهارچوب (کادر) دارد و عقیده‌‌اش را تحمیل می‌کند. چالش میان ما و دوربین، همان جدال میان بی‌کرانگی و کرانمندی است. ما برای این‌که خلق کنیم زمان و مکان را کرانمند می‌کنیم. حالا، دوربینِ کرانمند شده‌ی ساخته‌ی دست ما، دیدگاه و منطق مورد پسندش را به ما می‌قبولاند …