وقتی به این فکر می‌کنم که هنوز نفس ایرج افشار و منچهر ستوده و ژاله آموزگار و ابراهیم گلستان و جلال خالقی مطلق و جلال ستاری و بهرام بیضایی و … گرم است و می‌اندیشند و می‌نویسند، خودم را بیشتر مدیون دنیایی که در آن هستم احساس می‌کنم. آیا روزی به اندازه‌ی اندیشه‌گی این آدم‌ها خواهم بود؟