جرعه‌ی امید ننوشیده، در انتظار، خوابم ربود. بعد از آن قهوه‌ی بیداری نوشیدم. اما جز روزمرگی مورچگان ندیدم. دورترک، کمی دورترک، بلبل تنهایی بر روی فنس نشسته بود. نگاهم که به او افتاد، آرام زمزمه‌ای کرد و رفت. سنگین شدم. قلبم درد گرفت. دلم دیدار می‌خواست. اما گریه‌ام را دیگری دید.