با خودم فکر کرده بودم که این گزارش سفر (سفرنامه: سَفر سُفره) از ۰ شروع شود و با ۱ و ۲ و ۳ و … ادامه پیدا کند. اما دیدم انتهای این نوشتارها به هر عددی ختم شود در مقابل محبت دوستانی که نمره اشان همیشه ۱۰۰۰ است، ارزش چندانی نخواهد داشت.
بنابراین شماره ۱۰۰۰ این نوشته -که علاقمندم آن را جزو گزارش سفری که هنوز شروع نشده قرار دهم- ادای احترامی است به بزرگواری دوستانی که لطفشان را ابراز کردند و برای مشکل دوربین چاره اندیشیدند.
علاوه بر کامنت های پُرمهری که تا الان ( فقط چند ساعت بعد از نوشته شماره ۰) دریافت کرده ام، یک تماس تلفنی داشتم که حال خرابم را (این حال خراب به دلیل دوربین نداشتن نبود) را بهبود بخشید.
شاید فقط یک ساعت بعد از انتشار پُست قبلی، “غزاله اسدی” تماس گرفت و گفت: “آرش دوربینم را برایت می آورم.” به دلیل بی ریایی ویژه ای که در این دوست سراغ دارم، قبول کردم و دوربینش حالا در اتاقم جلوی چشمانم است.
می دانید، این روزها حال هیچ کسی خوب نیست. مشکلات فرهنگی، اجتماعی، سیاسی و اقتصادی جامعه ی به گند کشیده شده امان هیچ روحیه ی مناسبی باقی نگذاشته و هیچ انگیزه ای متبلور نمی شود. اما در این میان، هنوز بارقه هایی می درخشند که ما را به جلو می رانند.
من نمی دانم در این رابطه چه بنویسم…
فقط می دانم حالم خراب است اما دوستان بسیار با محبتی دارم.
دیدگاهها
چه گنجینه کیمیایی هستن دوستان خوب.،ما که به هر دو غبطه مى خوریم،موفق باشید،منتظر خبر هاى خوبتون از این پروژه هستم.
…………………………………………………………………………………………………………….
جواب: سلام. امیدوارم خبرهای خوبی در پیش باشه.
می گویند موفقیت انسانها را باید در تعداد دوستان خوبشان یافت . خوش به سعادت شما
…………………………………………………………………………………………………………….
جواب: سلام. سپاس.
دوستانی دارم بهتر از آب روان …………….
…………………………………………………………………………………………………………….
جواب: سلام. بله.
آرش گرامی
همیشه نوشته هات ، افکارت و عکسهات رو به اشتراک گذاشتی و اچازه دادی که در این ۴ سال در سفرهات همسفرت باشیم.و نادیده ها را نشونمون دادی.
خیلی وقتها با نوشته هات امید به زنده بودن جهانگردی ایران رو دادی. خیلی نادیده ها رو ثبت کردی.
فکر می کنم واقعا حیف میشد اگه در این سفر دوربین نداشته باشی و نتونی آنچه که می بینی را ماندگار کنی.
شاید تونسته باشم ذره ای از اشتراک گذاری خاطراتت و زحماتی که برای بچه های راهنما کشیدی رو جبران کنم.
…………………………………………………………………………………………………………….
جواب: سلام. قربان محبت بی دریغ تو و بقیه دوستانم.
بخدا حال ما و هرکسی رو که میشناسیم هم خرابه
…………………………………………………………………………………………………………….
جواب: سلام. بله.
همیشه دوستان حال آدمو خوب میکنن حتی اونایی که گاهی فقط اسمه دوست رو یدک میکشن
…………………………………………………………………………………………………………….
جواب: سلام. شاید، مطمئن نیستم.
سلام رفیق
شکر خدا که دوربین جور شد و انگیزه بیشتری داریم هر روز بیایم سر بزنیم
آقا اومدی اهواز، خونه ما رو که بلدی، خونه خودته. هرچند مجتبی پیش دستی کرده
مشتاق دیدار
…………………………………………………………………………………………………………….
جواب: سلام. مخلص دوستان خوزستانی هم هستیم.
خوشحالم که دوربین جور شد…
…………………………………………………………………………………………………………….
جواب: سلام. دوستانم همیشه لطف دارند. مثل تو.
سلام حال ما هم خراب بود آمدیم تهران دوستان خوبی را دیدیم اما تو و اشکان نبودید نمی دانم مسیر سفر کجاست اما اگر کمکی ساخته است با بابا تماس بگیر
…………………………………………………………………………………………………………….
جواب: سلام. چشم.
سلام.
خوشحالم که این پروژه فردا تموم میشه… خسته نباشین. وقتشه یه کم استراحت کنین، البته اگه بتونین.
…………………………………………………………………………………………………………………………….
جواب: سلام. واقعا به استراحت احتیاج دارم. سپاس از محبت شما.
دوستان بسیار با محبتی دارم……شاید این به قلب و کردار شما برمیگرده، شاید شما هم در اعماق وجودتون واقعا دوست خوبی براشون بودین.
ممنونم از دوستانتون که کمکتون کردن که این ۴۰ روز رو هم به ثبت برسونین و شاید هرگز متوجه نشیم که بعضی کارهامون چقدر موندگار و تاثیرگذار هست.
………………………………………………………………………………………………..
جواب: سلام. سپاس از شما. محبت دارید.