۱۰- بارسلونا، افتخار کاتالونیا

شهر را گشته ایم و گشته ام. عکس های بسیاری گرفته ایم، گرفته ام. غذاهای متفاوت را چشیده ایم، چشیده ام. اما هنوز جرات ندارم که سفرنامه بارسلون را بنویسم. هنوز نمی شناسمش. از آن جا که این شهر را برای اولین مرتبه است که می ببنم، علاقمندم تصویر واقعی تر و شفاف تری ارائه دهم. و البته نمی دانم که موفق خواهم شد یا نه.

…………………………………………..

حالا که می نویسم، تازه به همراه “ایمان کاظمی” از پیاده روی شبانه برگشته ایم. کل امروز را هم به همراه مسافران در بارسلون گشت زده ایم.

صبح روز جمعه، ۴ فرودین ۱۳۹۱ ساعت ۹ صبح گشت شهری بازدید از بارسلون را آغاز کردیم. این گشت ساعت ۱۷ به پایان رسید. ابتدا با اتوبوس از برخی از خیابان های شهر بارسلون عبور کردیم و با توضیحات راهنما یک ایده ی کلی از بارسلون دریافت کردیم.

دانستیم خیابان Diagonal پهن ترین و طولانی ترین خیابان بارسلون است که ۱۵ کیلومتر طول دارد و تنها خیابانی است که تراموا در آن عبور و مرور می کند. بارسلون از جمله شهرهایی است که تراموا، اتوبوس، مترو و تاکسی، در خدمت حمل و نقل عمومی هستند و از این لحاظ در سطح خوبی قرار دارد. یک سر خیابان Diagonal به ساحل می رسد. در مسیر این خیابان به سمت Paseo de Gracia رفتیم و از همان داخل اتوبوس بنای Casa Mila یا همان La pedrera که یکی از آثار طراحی و اجراهای شگفت انگیز “آنتونی گائودی” (۱۸۵۲- ۱۹۲۶) است، بازدید کردیم. در اولین فرصت از این بنا که در فهرست میراث جهانی یونسکو قرار دارد، بازدید کامل خواهم کرد.

بعد از مدتی اتوبوس سواری، به سمت پارک “گوئل” رفتیم. این پارک (باغ – شهر) هم جزو شاهکارهای معماری “گائودی” به شمار می رود و در فهرست میراث جهانی به ثبت رسیده است.

در تصویر، بچه های پیش دبستانی را می بینید که برای بازدید از این پارک آمده اند. مربیان یک طناب بلند به دست آن ها داده اند تا از هم جدا نشوند و همواره با هم باشند. به این فکر کردم که زیربنای “هماهنگی اجتماعی” Social Harmony از همین حالا در جان و روح این کودکان رخنه خواهد کرد.

قبل از دیدن عکس های “پارک گوئل”، بد نیست بدانید که ساختار شهری بارسلون چگونه است. تصویر فوق Google Earth نمایانگر منطق شهر بارسلون است و شما به سادگی می توانید حضور خیابان های عمود بر هم را تشخیص دهید.

تصویر نزدیکتر، با همان توضیح بالا

اگر قول بدهید به کسی نگویید به شما خواهم گفت که بازدید از فضای “پارک گوئل” فعلا رایگان است، از آینده خبر نداریم. اما بازدید از موزه های داخل آن نیازمند مبلغی یورو است.  طراحی و ساخت این پارک از ۱۹۰۰ تا ۱۹۱۴ میلادی به طول انجامید. ایده این بود که یک باغ شهر برای قشر متوسط بارسلون ایجاد شود. در سال ۱۹۰۰ میلادی دکتر “یوسبی گوئل” (او برای گائودی نقش لورنزو مدیچی برای لئوناردو داوینچی را داشت) از “گائودی” خواست تا پلان عمومی یک باغ – شهر را برایش طراحی کند. او ی خواست این پروژه در زمینی ۱۵ هکتاری از املاکش در اطراف “مونیا پلادا” ساخته شود. این املاک بر روی تپه ای صخره ای قرار گرفته بودند که بخشی از رشته کوه “کویسرولا” به شمار می روند و در تمام روز در معرض نور شدید آفتاب هستند. از بالای این تپه (وقتی که هنوز بارسلون، بارسلون امروزی با ساخت و سازهای سریع نبود) منظره ای از دریا، زمین های پشت ساحل و شهر دیده می شد.

“گائودی” قوانین دقیق و منظمی برای ساخت پروژه های مسکونی در داخل پارک تنطیم کرد و عقیده داشت که کل زمین باید به ۶۰ قسمت ۱۲۰۰ و ۱۱۰۰ متر مربعی تقسیم شود و در یک سوم هر یک از بخش ها ساخت و ساز انجام گیرد. نهایتا ایده باغ -شهر برای طبقه متوسط بارسلون با استقبال روبرو نشد. با این حال، این پارک نبوغ “گائودی” را در طراحی فضای سبز نشان می دهد.

“گائودی” زمین شیب دار  “پارک گوئل” را چنان با جسارت بی نظیری طوری طراحی کرد که زیباترین فضاها به وجود آمدند. در تصویر بالا بخشی از معابر پارک دیده می شود.

در طراحی و اجرای معماری “پارک گوئل” دوستان “گائودی” به او کمک کردند. ازجمله این بنا توسط معماری به نام Berenguer ساخته شد و “گائودی” از ۱۹۰۶ تا ۱۹۲۶ در آن زندگی کرد. “گائودی” در سال ۱۹۲۶ میلادی بر اثر تصادف با تراموا از دنیا رفت. این اتفاق تصادف مسخره “گائودی” من را به یاد تصادف مسخره “فروغ” می اندازد.

“گائودی” برای این باغ – شهر، علاوه بر خانه، مدرسه و بازار هم طراحی کرده است. در تصویر فوق بازار “پارک گوئل” دیده می شود. این بازار دو طبقه است. طبقه بالا بدون سقف و طبقه پایین مسقف است.

در این پارک معابر به زیبایی طراحی و اجرا شده اند. این معابر هم برای پیاده و هم برای سواره طراحی شده اند. فضای پارک پر از درخت و گل است.

این جا همان مکان بازار در فضای باز است.

دور تا دور بازار روباز، به این شکل سرامیک کاری شده و مکانی است برای نشستن، دقایقی را استراحت کردن و به هیاهو ها و زیبایی های دنیا اندیشیدن. محل نشستن “ارگونومیک” طراحی شده و واقعا دَمی ایست کردن و آرام تکیه به این سرامیک ها دادن، تجربه جالب توجهی است.

ظاهرا “گائودی” به ظرافت هر چه تمام توانسته ایده ی “بازیافت” را به خوبی اجرا کند. اگر به تصویر توجه فرمایید، متوجه خواهید شد که از سرامیک های شکسته استفاده کرده است. در جمع اوری آب باران در محوطه همین بازار هم بر مبنای اصول بازیافت طراحی هایش را انجام داده است.

گویی دعوتمان کرده اند برای لَختی لَخت شدن.

گردشگران از این نشیمن گاه زیبا بهره می برند.

دروزاه اصلی ورود به باغ – شهر همین است که در تصویر می بینید. یکی از ساختمان ها محل حضور نگهبان ها بوده و دیگری محل زندگی باغبان هایی که در پارک گوئل کار می کرده اند.

نمایی از بازار سر باز، و نشیمن گاه

“گائودی” معمار طبیعت است. او برخی از معابر “پارک گوئل” را به شکل موج دریا طراحی کرده است.

نرده ها نیز طرح برگ درخت نخل را دارند.

بخش سرپوشیده بازار که شبیه یک معابد یونانی است.

نمایی از سقف. بالای همین سقف بازار سرباز قرار دارد.

ظاهرا طرح اختاپوس را دارد.

سقف بازار سرپوشیده

تقریبا همه گردشگران با/از این سوسمار چند رنگ که معروف ترین حیوان پارک گوئل است عکس می گیرند.

جزییات باغ -شهر

بدون شرح

نمایی دیگر از پارک گوئل

انگار در داخل یکی از معابد هند پا گذاشته ایم.

نمایی دیگر

همان

بدون شرح

این هم نمای پارک گوئل از زاویه دید Google Earth

بعد از دیدار از پارک گوئل برای بازدید از یکی دیگر از آثار طراحی گائودی رفتیم که اتفاقا این یکی هم در فهرست میراث جهانی یونسکو به ثبت رسیده است. امروزه این اثر را به نام کلیسای “ساگرادا فَمیلیا” Sagrada familia می شناسند. اما ظاهرا هیچ وقت گائودی از آن به عنوان کلیسا یاد نکرده بود و آن را معبدی برای مردم به منظور نیایش خدا می دانسته است. ساخت این کلیسا از ۱۸۸۳ شروع شده و قرار است تا سال ۲۰۲۶ به پایان برسد. گائودی معتقد بوده این بنا، معبدی برای مردم است بنابراین خود مردم باید هزینه ساخت آن را بپردازند.

گائودی کلیسا را با نمادهای گوناگون طراحی کرد. او اشکال معماری را با نشانه ها و علامت هایی از پیکر اولیا و شخصیت های برجسته کتاب مقدس و نیز با طرح هایی از گیاهان و حیوانات “کاتالان” ترکیب کرد. همچنین او پلانی عریض به شکل صلیب لاتین (انواع مختلف صلیب داریم) طراحی کرد. این نمایی (نمای شرقی بیرونی کلیسا) که در تصویر می بینید، مربوط به بخش تولد مسیح است و همان بخشی از کلیساست که توسط گائودی اجرا شده است (همان طور که گفتم گائودی در سال ۱۹۲۶ فوت کرده است اما کار ساخت این کلیسا همچنان ادامه دارد و قرار است دقیقا ۱۰۰ سال بعد از مرگ گائودی به پایان برسد). در تصویر شکل یک درخت سرو را می بینید.

یکی از طرح های نمای خارجی ساختمان در بخش داستان تولد مسیح در کلیسای “ساگرادا فمیلیا” مربوط می شود به بشارت سه مغ (ایرانی) که در تصویر می بینید. بد نیست بدانید که در روز ۶ ژانویه، که به نام “سه پادشاه مقدس” Three magi یا Three Wise Men نامگذاری شده است مردم اسپانیا از قدیم الایام عادت داشته اند که هدایای کریسمس خود را باز کنند و خاطره سه مغ را جشن بگیرند. می بینید که در این تصویر این سه مغ هدایایی را برای بشارت تولد مسیح آورده اند. (بنابراین می توان به سنت هدیه دادن برای تولد نوزاد که در ایران امروزی هم بسیار معمول است، اندیشید. اینکه احتمالا این سنت از ایران به برخی از سنت ها راه یافته است، دور از ذهن نیست).

این تصویر، مسیح را در ۱۴ سالگی که شغل نجاری (شغل یوسف، پدرش) را برگزیده است، نشان می دهد. تمام نمای خارجی (بخش شرقی – یعنی همان سمتی که خورشید طلوع می کند) که گائودی اجرا کرده است، مربوط می شود به باردار شدن مریم، تولد مسیح و داستان زندگی او تا سن ۱۴ سالگی. در طرف دیگر (بخش غربی) داستان به صلیب کشیده شدن مسیح روایت شده است که البته بر اساس طرح های گائودی نیست. چون بعد از مرگ او کسی نمی دانست که  گائودی چه فکری در سر داشته. نقشه ها و پلان های کلیسا هم توسط آنارشیست ها بعد از مرگ وی از بین رفته بودند. بنابراین معماران و طراحان بر اساس حدس و گمان و فرضیه اقدام به طراحی نقش ها و پلان ها و … کردند. این داستان هنوز هم ادامه دارد.

حضور درخت نخل در تزیینات نمای شرقی کلیسا که توسط گائودی اجرا شده است.

این هم نمایی از معجزه گائودی. خانم ها، آقایان شما به سقف کلیسا خیره شده اید.

این کلیسا بسیار زیباست. واقعا زیباست. بنده کلیساهای بسیاری را در کشورهای متفاوت تجربه کرده ام، بدون شک این یکی از برجسته ترین آنهاست.

خودتان ببینید و قضاوت کنید.

ظاهرا (آن طور که راهنمای محلی توضیح می داد) برخی از مرمرهای ستون های این کلیسا از ایران آورده شده است.

شیشه های رنگی و طرح “رُزت” که نماد مریم مقدس است تقریبا در همه ی کلیساها دیده می شود.

این هم نمای غربی کلیسا که صحنه به صلیب کشیده شدن مسیح را نمایش می دهد. این کلیسا قرار است ۱۸ برج داشته باشد. بلندترین برج به بلندای ۱۷۰ متر برای مسیح خواهد بود (هنوز ساخته نشده)، برج بلند بعدی برای مریم مقدس، ۴ برج برای ۴ کاتب انجیل و ۱۲ برج برای ۱۲ حواری ساخته خواهند شد (بعضی هایشان هم ساخته شده اند).

نمادهای بسیار جالب توجهی در بخش های مختلف این کلیسا به چشم می خورند. این موضوع برای بنده که دلداده ی نمادها هستم، بسیار شگفت انگیز است. مثلا در این تصویر به طرح صلیب نگاه کنید. اولا که به صورت افقی است نه عمودی. دیگر اینکه اجزای صلیب همان اجزای ساختمان (تیر آهن) هستند. یک بازی خارق العاده در این اثر رخ داده است که آدم از فکر کردن به آن حظ می کند.

بوسه ی یهودا و حضور مار

این تصویر هم مربوط به نمای بخش غربی کلیساست. اعداد حاضر در این جدول را از هر طرف که محاسبه کنید به عدد ۳۳ می رسید. عدد ۳۳ در اینجا عدد سن مسیح در هنگام به صلیب کشیده شدن است. به عقیده بنده رمز و راز عدد ۳۳ بیش از این است. این موضوع را در کتاب “عدد نماد اسطوره” توضیح داده ام.

این هم “ورونیکا”ست. یادکتاب “ورونیکا تصمیم می گیرد بمیرد” اثر “پائولو کوئیلو” افتادم. ورونیکا در روز به صلیب کشیده شدن مسیح صورت او را با لباسش از خون و عرق پاک کرد. برای همین در این تصویر می بینید که نقش صورت مسیح بر روی دامن او حک شده است.

در زیر کلیسا، موزه ی آن قرار دارد. همچنین کارگاه طراحی بخش های مختلف کلیسا نیز همان جا واقع شده است. این کارگاه جایی است که گائودی برخی شب ها در آن می خوابید تا بیشتر به کارهای کلیسا بپردازد. امروزه معماران ژاپنی برای طراحی و ساخت کلیسا همکاری می کنند.

مقبره گائودی هم زیر کلیسا واقع شده است. متاسفانه ما به دلیل بسته بودن آن بخش از کلیسا نتوانستیم از مزار او بازدید کنیم.

در ادامه گشت روزانه به همراه راهنمای محلی از بخش های دیگر بارسلون بازدید کردیم. در تصویر کلیسای جامع شهر را مشاهده می کنید که ۷۰۰ سال قدمت دارد.

وقتی در شهرهای اروپایی راه می روی، می توانی در هر قدم انتظار یک اتفاق جالب و سرگرم کننده را داشته باشی.

بدون شرح

در بارسلون نوشیدن این نوشیدنی بسیار رواج دارد. ظاهرا آب انگور است که در آن شراب می ریزند و با ولع می نوشند.

این میدان “کریستف کلمب” است که تا هتل محل اقامت ما حدود نیم ساعت پیاده فاصله دارد. وسط آن ستون یک آسانسور تعبیه شده که با پرداخت ۴ یورو (اگر اشتباه نکنم) می توانید به بالا بروید و از شهر عکس بگیرید. میدان “کریستف کلمب” یا “کلمبوس” ابتدای خیابان “رامبلا”ست. ته این خیابان که یکی از پاتوق های اصلی مردم شهر و گردشگران است به میدان “کاتالونیا” می رسد.

بدون شرح

این همان تیغ هایی است که با آن ها در گالری هنر مدرن شهر رم یک اثر هنری به وجود آمده بود.

گشت روزانه که تمام شد به هتل برگشتیم. این عکس را از پشت بام هتل گرفتم. قبلا هم یک عکس از این سازه در شب گرفته بودم (در اولین شب اقامتمان در بارسلون). فکر کنم کازینو باشد.