موزه عرفان

با این که ایران یکی از خاستگاه‌ها و مهدهای عرفان است، موزه ای برای نمایش سبک زندگی و آداب و رسوم مربوط به عارفان و صوفیان وجود ندارد. آیا حداقل یک موزه در این زمینه لازم نداریم؟

دیدگاه‌ها

  1. راحله

    وفتی نظامی با خود مسئله عرفان مشکل دارد ، وقتی در آرامگاههای عرفا محدودیت برای زیارت ، مقیم شدن و یا ساز زدن و … بوجود می آورد، هرگز نمی آید موزه ای برای آن بوجود آورد. عرفان ورای فهم این متشرعان است.

  2. sharareh

    به دلیل نوع کوته نگری که در رابطه با عرفان، در فرهنگ کنونی ایران جاریست هیچ گاه نمیشود که موزه ای آنچنان که در خور عرفانِ غنی این سرزمین است ایجاد شود.
    اگر هم مکانی در این رابطه ایجاد شود فقط جایگاهی خواهد شد برای دوباره و دوباره تکرار مکررات به شریعتی که دیدگاهش را همه گان از بر میدانند…
    پس بهتر همان است که موزه ای ساخته نشود و آنرا عامی جلوه نکنند تا همانطور که تا به امروز هر خط از عرفان استعاره ای الهام وار در اذهان (بنا به ظرف ادراکشان «سطحی یا عمیق») جاری کرده است باقی بماند…
    که بنا بر نقل مولانا …هر کسی از ظن خود شد یار من از درون من نجست احوال من…
    و نیز: …آنکه را اسرار حق آموختند مُهر کردند، دهانش دوختند…

  3. سیما سلمان زاده

    درود
    شاید بد نباشه اول در میان این مردمان، عارفی بیابیم(رویکردهای نو، مردمان نو…)
    آیا هنوز عارف هست؟
    عرفانی جاری است؟
    نکنه فقط عرفان و عارفی ته صندوقچه ای آرام گرفته باشند.
    ……………………………………………………………………………………………………………
    جواب: سلام. سپاس برای اظهار نظر.

  4. Masi

    صد البته! حداقل یاد خودمون بندازه که عرفان چه جایگاهی داشته. چه پیشنهاد خوبی اونم ۱۲ سال پیش!
    …………………………………………………………………………………………………..
    جواب: سلام. سپاس که مطالعه کردید.

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *