کلمه‌ی blaze در انگلیسی به معنای شعله، آتش، آتش‌سوزی، مشتعل بودن، سوختن، تابیدن و درخشیدن آمده است. این واژه در فرانسه به صورت brasier آمده است.
جالب این‌که مشابه این واژه را در برخی از گویش‌های محلی ایرانی می‌بینیم.
بلازه belāze در زبان بختیاری به معنای زبانه‌ی آتش و شعله‌ی آتش است. بلز belaz در شوشتر معنای فروزان و شعله‌ور می‌دهد. بلیز beliz در زبان لکی به معنای زبانه‌ی آتش است.
در زبان مردم سنگسر، سرخه، سمنان، مازندران، لنگرود و لاهیجان، بل bal به معنی زبانه‌ی آتش است. در شرق گیلان جشنی به نام «نوروز بل» وجود دارد که در آن آتش روشن می‌کنند.
دیدگاه‌ها
در سال‌هایی که زبان شکل گرفت پیکره واحدی بود و بعد شرحه‌شرحه شد …
الان خوب خوب حس می‌کنم در دنیای امروز این تفاوت زبانی هرچه بیشتر تبدیل به یک مانع برای دنیا می‌شود، دنیای امروز دوباره نیاز به همزبانی دارد، نیاز به آن پیکره واحد برای ارتباط…
…و آرش استوره ای بود که آمد که مرز ایران و توران را از هم جدا کند.
…و مرد باران هم بود…
کدام را باور کنم؟…
این همه تضاد؟
فقط در تعصب تضاد هست.
در زبان ایتالیایی هم واژه ی bruciare به معنای سوختن و سوزاندن با این واژگان همریشه است. درزبان اسپانیایی هم واژه ی abrasar به معنی شعله ور شدن چوب و کاغذ با این ها همریشه است. در ضمن اگر بخواهی به دنبال این مشابهت ها بروی وقت و عمرت را هدر داده ای. آنقدر این شباهت ها زیاد است که باورت نمی شود. اتفاقا شباهت میان زبانهای اروپایی بیشتر با زبانهای محلی ایران است. من هفته ای نیست که یک شباهت میان این واژه ها پیدا نکنم. آخرینش واژه ی گروه بود که در همه ی زبانها به صورت group gruppo آمده. تفاوت فقط در نحوه ی فراگویی واج انسدادی انفجاری است با واج سایشی. به همین سادگی.
دلیل شباهت های زبانی:
داشتن ریشۀ اصلی یکسان
*به آن دسته از زبان های دنیا که یک ریشه اصلی دارند، خانوادۀ زبانی گویند
مهم ترین خانواده های زبانی جهان عبارت اند از:
۱- زبان های هند و اروپایی:
این گروه بزرگ ترین و گسترده ترین گروه های زبانی دنیاست که به شاخه های فراوانی تقسیم می شود
۲- زبان های سامی و حامی (آفرو – آسیائیک) :
زبان سامی، زبان مردمان عرب و یهود و زبان حامی زبان بعضی از مردمِ شمال آفریقاست
۳- زبان های آسیای شرقی:
زبان مردم زردپوست آسیای شرقی است.
ماندارین چینی که حدود ۹۹۹ میلیون سخن گو در دنیا دارد یکی از معروف ترین شاخه های این زبان محسوب می شود.
تقسیم بندی زبان های خانواده هند و اروپایی: (۴۰۰۰BC)
۱-هند و ایرانی: (۳۰۰۰BC)
الف: سانسکریت—-> هندی – بنگالی – پنجابی
ب: فارسی———-> اوستایی – فارسی – کردی – پشتو
۲-زبان ارمنی
۳- زبان آلبانیایی
*که این دو زبان مستقیم برگرفته شده از شاخۀ هند و اروپایی هستند و زبان عصر حاضر مردمان این دو سرزمین هستند.
۴- یونانی کلاسیک: —-> یونانی جدید
۵- سلتیک—–>الف: گائلیک / ب: ولش
۶- لاتین —–> رومانیایی / ایتالیایی / فرانسوی / اسپانیایی / پرتغالی
۷- بالتو اسلاویک:
الف: کلیسای قدیم اسلوونیک—-> روسی / اکراینی / لهستانی / چک و اسلواکی
ب: لیتوانیایی
۸- جرمنیک:
الف: شرق —–> گوتیک
ب: شمال ——>ایسلندی / دانمارکی / نروژی / سوئدی
ج: غرب———>انگلیسی / هلندی / آلمانی
دلیل این شباهت ها در معانیِ تعداد بسیاری از واژگانِ برآمده از شاخۀ هند و اروپایی به همین دلیلِ یکسانی ریشۀ آن هاست و
چه عجیب و چه جالب است که پس از گذرِ این همه سال و هزاره این شباهت های زبانی هنوز کاملا محسوس است.
کاش بتوانیم به همین وضوح به دنبال شباهت های فرهنگی و اعتقادیِ برآمده از این ریشۀ یکسان هم باشیم…
فکر می کنم، حتما، دنیا در آن صورت بسیار زیباتر از اکنون شود…
آن وقت است که واژۀ “مــا” شاید معنای حقیقیِ خود را بیابد…
سپاس
…………………………………………………………………………………………………………………..
جواب: سلام. سپاس از شما.