امان امان امان

با این‌که خودم از روزنامه‌نگاران هستم، اما گاهی از بی‌سوادی و طوطی‌مسلکی این قشر بدحال می‌شوم. مخصوصا وقتی که موضوع مربوط به یک خبر علمی باشد. در برخی از مواقع اطلاع‌رسانی ما به دلیل کم‌سوادی بسیار نارسا و پر از اشتباه است.

به جرات می‌توانم بگویم تعداد کسانی از مسوولان و روزنامه‌نگاران که مصادیق مختلف میراث را می‌دانند، بسیار اندک است. فرق میان میراث فرهنگی، میراث طبیعی، میراث معنوی، میراث دیجیتال، میراث ملی، میراث جهانی و حافظه جهانی را اندکند کسانی که می‌دانند. حتی خیلی‌ از افراد، این عنوان‌هایی را که برشمردم را نشنیده‌اند.

هر روز خبرهای اشتباهی از این دست می‌شنوم که خونم به جوش می‌آید. چند وقت هم هست که می‌شنوم و می‌خوانم که چند اثر در حافظه جهانی به ثبت رسیده‌اند. دوستان من، ثبت در حافظه ایران با ثبت در حافظه جهانی متفاوت است. ما تنها دو اثر ثبت شده در حافظه جهانی داریم که عبارتند از: شاهنامه بایسنقری و وقف‌نامه رَبع رشیدی. بقیه که عبارتند از: المسالک و الممالک، مجموعه اسناد تشکیلات اداری آستان قدس، سفینه تبریز، مجموعه قرآن‌های نگاشته شده روی پوست آهو، جزو حافظه‌های جهانی هنوز به ثبت نرسیده‌اند بلکه در فهرست حافظه ایران با عنوان حافظه جهانی جمهوری اسلامی ایران ثبت شده‌اند.

پی‌نوشت: در برخی از خبرگزاری‌ها ذکر شده که قدیمی‌ترین نسخه تاریخ‌دار خمسه نظامی در حافظه جهانی ثبت شده است. به پیر و به پیغمبر، خمسه نظامی ثبت جهانی نشده، فقط بررسی شده تا برای ثبت جهانی انتخاب شود. اگر بین این دو فرق نیست، حق با دوستان خبرنگار است.

دیدگاه‌ها

  1. مریم

    سلام
    چی شده ؟ چه خبر شده؟ خیلی خیلی عصبانی هستی انرژی؟؟؟
    خون خودت کثیف نکن ارزش نداره.
    فکر کنم گیلگمش هم بیخیالش شدی
    واقعن برات آرزوی موفقیت میکنم

  2. لیلا

    سلام
    حیف که نوشته ات را دیر خواندم واگرنه این دو کتاب را در محیط کارم داشتم و اصلا واسشون کتاب ارزش نداشت و سر از محتوای هیچ کدام از کتابها سر در نمی اوردند. دو کتاب که میگی حافظه جهانی شده را بر میداشتم
    فقط، فقط کتابهای مذهبی و زندگی نامه پیامبرها و امام ها واسشون مهم بود
    …………………………………………………………………………………………….
    جواب: سلام. زنده باشی که همیشه محبت داری.

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *